Ætla lífeyrissjóðirnir að fjármagna MP banka?

Heyrst hafa fréttir af viðræðum forsvarsmanna MP banka við lífeyrissjóðina, í gegnum framtakssjóðinn, um endurfjármögnun bankans.

Hver eru þolmörk okkar sjóðsfélaga á fjárfestingaleikjum lífeyrissjóðanna sem nú hafa eignafært yfir 126 milljarða í verðbætur á fasteignalánum skuldugra félaga sinna.

Það er algerlega siðlaust að nota illa fengnar verðbætur á fasteignalánum okkar í enn eitt bullið.

Þorgeir Eyjólfsson sem var áður forstjóri Lífeyrissjóðs Verslunarmanna starfar nú sem Framkvæmdastjóri Eignastýringarsviðs MP banka. Þorgeir fékk greiddar tæpar 33 milljónir frá Lífeyrissjóði Verslunarmanna í fyrra.

Þorgeir tók allar meiriháttar ákvarðanir fyrir hönd sjóðsins árin fyrir hrun og gerði rannsóknarnefnd alþingis alvarlegar athugasemdir við náin tengsl í fjárfestingum. Undir stjórn Þorgeirs gerði Lífeyrissjóður Verslunarmanna gjaldmiðlasamninga upp á rúmlega 93 milljarða króna. Ekki sér fyrir endan á tapi sjóðsins á þeim gjörningi.

Hér getum við rifjað upp tengslin.

Hvenær segjum við Stop við þessari vitleysu sem virðist engan endi ætla að taka.

Tap MP banka voru 2 milljarðar á fyrri helmingi ársins.

Séreignastefnan og asninn ég.

Ef hugsunin nær ekki út fyrir sjúkan lagaramma sérhagsmuna er lítið um lausnir og úrræði. Eru valdhafar að vinna stríðið við almúgann?

Það mikilvægasta fyrir framtíðina er að byrði á framtíðarskattkerfið, sem afkomendur okkar koma til með að halda uppi, verði sem minnst.

Við rekum lífeyriskerfi sem byggist á þenslu, skuldaþrælkun og eignamyndun af stærðargráðu sem vonlaust er að geyma í svo litlu hagkerfi, hvað þá að losa þær. Er ekki kominn tími til að byggja upp nýtt kerfi á grunni þess gamla sem gerir ungu fólki kleift að koma þaki yfir höfuðið og safna lífeyri á sínum eigin forsendum?

Ástæða bágrar stöðu lífeyrisþega í dag er ekki eingöngu sú að eignir sjóðanna brunnu upp á einhverju ímynduðu verðbólgubáli heldur að stjórnendur sjóðanna, sem voru um 90 talsins þegar mest var, stóðu ekki undir væntingum um að geyma peningana sem nú á að nota.

Það er ekki einfalt að brauðfæða í framtíðinni með þessum hætti og virðist ekkert auðveldara að geyma peninga en mat. Er því ekki að undra að sveltandi lýðurinn horfir spyrjandi á troðfullar matarkistur lífeyrissjóðanna sem telja okkur trú að um ferskmeti sé að ræða og alls ekki megi nota. Er farið að rotna í matarkistunum nú þegar og í hvaða ástandi verður innihaldið eftir 20 ár?

Þeir lífeyrisþegar sem standa best í dag eiga skuldlausar eða skuldlitlar eignir og hafa jafnvel náð að spara lítilræði með því að leggja til hliðar framhjá lögbundna kerfinu. Þessi hópur fer á lífeyri sem virkur neytandi til mikilla hagsbóta fyrir hagkerfið. Þetta vitum við, en við vitum ekki hvernig ástand skapast þegar afkomendur okkar verða skattpíndir til að halda uppi félagslegu húsnæðiskerfi og lágmarksframfærslu þegar skuldaþrælar nútímans fara eignalausir á lífeyri.

Stjórnvöld tala um að séreignastefnan sé liðin undir lok.

Ég tel að séreignastefnan hafi kennt okkur hið gagnstæða og hversu mikilvægt er að við bindum lífeyri okkar og framtíð í séreign.

Rekstrarkostnaður lífeyriskerfisins með innlendum fjárfestingagjöldum er ekki undir 3,3 milljörðum á ári sem jafngildir því að iðgjöld 11.458 einstaklinga með 200.000 kr. á mánuði fara í ekkert annað en að standa undir rekstrarkostnaði sjóðanna. Við þennan kostnað bætast svo erlend fjárfestingagjöld.

Hvað verða sjóðirnir búnir að tapa lífeyri okkar mörgum sinnum áður en við þurfum á honum að halda?

Það verður að hugsa kerfið upp á nýtt, jafna réttindi og fækka sjóðunum. Umræðan undanfarnar vikur um lýðskrum og rangláta mótmælendur er það versta sem ég hef orðið vitni að frá hruni. Sorglegast af öllu þykir mér hvernig áróðursvélar valdhafa virðast ná heljartökum á samfélaginu.

Mikið er í húfi fyrir valdhafa þessa lands að vinna stríðið við almúgann og troða á öllu sem heitir réttlæti og almenn skynsemi.

Ef hugsunin nær ekki út fyrir sjúkan lagaramma sérhagsmuna er lítið um lausnir og úrræði. Það væri óskandi að forystusveit verkalýðsins mótmælti óréttlætinu eins kröftuglega og hún mótmælir lýðskrumi þeirra sem vilja raunverulegar breytingar í stað endurreisnar sömu kerfisvillunnar og hrundi, og mun hrynja kerfisbundið um ókomna tíð.

En vissulega þurfum við að vera raunsæ alveg eins og pistlahöfundur hugsar með raunsæislegum hætti um framtíð sína og fjölskyldu.

Ef ég á að koma með raunsæislegar lausnir verð ég að hugsa út fyrir rammann, út fyrir lagaramma sérhagsmuna, út fyrir regluverk græðgisvæðingar, út fyrir samtryggingu valda, út fyrir pólitíska hagsmuni og út fyrir raunsæi þeirra sem allt þykjast vita um raunsæi.

Hugtök eins og kjölfestufjárfestar hljóma óþægilega kunnuglega nú þegar hrægammarnir sem græddu, og bera ábyrgð á óförum þjóðar, eru komnir heim með þýfið og spila sig saklausa bjargvætti í gervi fagfjárfesta.

Þjófur er sá kallaður sem stelur sér til matar en þeir sem stela milljörðum á kostnað heillar þjóðar,fagfjárfestar.  

Raunsæi ríkisstjórnarinnar í skattamálum má líkja við klyfjaðan asna. Í stað þess að létta honum byrðina svo hann komist lengra og léttari inn í framtíðina, verði duglegur, framleiðinn, jákvæður og vinnusamur asni, er lausn ráðamanna á vandanum að skella meiri byrðum á asnann. Asninn fer hægar yfir með hverju pundi sem á hann er lagt, alveg þangað til hann örmagnast og allir hinir asnarnir sem eftir eru þurfa að taka við því sem sá örmagna réði ekki við.

Er skrýtið að manni líði stundum eins og asna við að hlusta á ropið í pakksöddum ráðamönnum.

Yfirfullt hagkerfi heimsins af bréfaeignum og pappírsskuldum þarf stöðugt að leiðrétta sig með gríðarlegum eignatilfærslum sem stjórnað er af öflum sem hafa sjálfskipaðan einkarétt á að framleiða peninga úr þunnu lofti á kostnað allra hinna sem fyrir eru. Spákaupmenn og braskarar sem veðja á allt frá nauðsynjavörum sveltandi ríkja til ríkisgjaldmiðla hinna ríku, maka svo krókinn á öllu saman í skjóli laga og leyndarhyggju.

Allt er þetta gert á kostnað alþýðu allra landa. Að réttkjörnir gæslumenn okkar skuli verja þetta sjúka kerfi sem verið er að reisa á sömu brauðfótum og það síðasta sem hrundi er ömurlegt og ólíðandi.

Hver er lausnin á vandamálum samfélags sem uppfullt er af réttmætri vantrú og reiði? Vandamálin eru í rituðu máli, orðum og tölum.

Það vantar sárlega til valda, kjarkmikið hugsjónafólk sem er tilbúið að breyta forsendum á blöðum með penna að vopni, tilbúið að strika út óréttlæti og skrifa inn réttlæti.

Lífeyrisstjórnendur í tilvistarkreppu.

Í grein eftir Ragnar Önundarson,Varafomann lífeyrissjóðs verlsunarmanna og framtakssjóðs íslands, bendir hann á að:

Lífeyrissjóður verzlunarmanna hafði aukið réttindi sjóðfélaga í áföngum frá árinu 1997 um nær 20% að raungildi. Á miðju þessu ári voru 10% tekin til baka með almennri skerðingu, sem er miður. Eftir stendur samt 9% raunhækkun lífeyris.

Ragnar Önundarson gleymir að geta þess að lífeyrisiðgjöld voru hækkuð um 20% yfir sama tímabil eða úr 10% í 12%. Maður verður stundum langþreyttur á að hlusta á bullið í þessum smákóngum sem eru í alvarlegri tilvistarkreppu.

RÖ heldur áfram. 

Fáeinir áhugamenn um skuldavanda heimilanna hafa beint spjótum sínum að lífeyrissjóðum sínum í von um vinsældir. Öll er sú umræða rammskökk. Munum að þeir sem skulda eru líka í lífeyrissjóðum. Þegar kreppan verður liðin hjá munu þeir aftur líta bjartsýnir fram á veginn í ljósi þess sparnaðar sem þeir eiga þar.

Það er spurning hver er skakkur í skrifum. 

Hafa ber í huga að aðilar vinnumarkaðarins og lífeyrissjóðirnir hafa lagst mjög gegn afnámi verðtryggingar sem og almennum niðurfærslum skulda.
Sjóðirnir hafa eignafært yfir 126 milljarða í verðbætur húsnæðislána frá ársbyrjun 2008. Þessi gríðarlega eignartilfærsla hefur stórlagað eignastöðu sjóðanna eftir mikið tap á fjárfestingum í félögum kennd við útrásina.

Lykilatriði í þessu samhengi er að lífeyrir er ekki verðtryggður þar sem sjóðirnir hafa heimild, samkv. lögum um skyldutryggingar lífeyrisréttinda frá 1997, til að skerða réttindi einhliða ef þeim tekst illa upp í fjárfestingum. Verðtryggingin er eingöngu viðmið þegar réttindi er reiknuð út.

1.Þegar forseti ASÍ talar um aumingja gamla fólkið þegar hagsmunasamtök berjast fyrir almennum leiðréttingum á hann að tala um alla sjóðsfélaga.
Skerðing á réttindum er alltaf flöt skerðing sem ALLIR sjóðsfélagar þurfa að taka á sig, hlutfallslega jafnt.

2.Verðbætur fasteignalána er því viðbótar skerðing á lífeyri þeirra sem skulda.
 
3.Verðbætur fasteignalána sem hafa verið yfir 126 milljarðar frá ársbyrjun 2008 og eru eignafærðar í bækur sjóðanna skiptast jafnt á milli allra þeirra sem eiga réttindi í lífeyrissjóðunum á kostnað þeirra sem skulda. Eftir því sem skuldir sjóðsfélaga eru hærri, meiri mismunun í kerfinu.Verðbæturnar eru svo notaðar til fjárfestinga í framtakssjóðum sem er nýyrði yfir áhættufjárfestingasjóði.

4.Sjóðsfélögum í lífeyrissjóðum og framtíðar hagsmunum þeirra er því gróflega mismunað vegna verðtryggingarinnar.

RÖ

Lífeyrissjóðir leita nú fjölbreyttra leiða til að endurheimta glataða ávöxtun. Ein þeirra er að stofna Framtakssjóð Íslands. Þessi almenningseign á að vera sá kjölfestufjárfestir sem kemur félögunum aftur á markað og í hendur nýrra eigenda til framtíðar. Honum er ætlað að taka við fyrirtækjum sem bankar hafa fengið í fangið og orðið að afskrifa á. Hlutverk hans er svo að vinna enn frekar úr málum, bæta reksturinn, auka verðmætin og selja loks félögin í fyllingu tímans. Þeir sem blogga og skrifa með svörtu galli hafa óskapast yfir því að keypt séu félög sem hafa átt í erfiðleikum. Einnig þetta snýr á haus, það eru einmitt slík félög sem mest er upp úr að hafa að endurskipuleggja.

Það þarf varla að taka það fram að Ragnar Önundarson var einn höfuðpaurinn í stærsta samkeppnissvikamáli íslandssögunnar og kostaði íslenska neytendur gríðarlegar fjárhæðir.RÖ er nú í lykilstöðu í íslensku viðskiptalífi eftir að hafa verið settur út í kuldann vegna samkeppnislagabrota kortafyrirtækjanna. Hann situr þar í umboði meirihluta stjórnar VR.

RÖ talar svo um hversu lítið sjóðurinn hafi tapað en gleymir að minnast á hvernig handónýtar bréfaeignir sjóðsins eru bókfærðar eftir skrautlega nauðasamninga við hrungerendur. Einnig hefur sjóðurinn bókfært gengishagnað af erlendum eignum en ekki tapið á gjaldmiðlasamningum.

Það er stundum erfitt að greina í bullið sem vellur upp úr stjórnendum kerfisins en ekki í þessu tilfelli.

Rekstrarkostnaður lífeyrissjóða 2 hluti.

Rekstrarkostnaður lífeyrissjóða er ekki undir 10 milljörðum á ári eða þrefalt hærri hið minnsta miðað við fyrri úttekt mína á kostnaði við rekstur sjóðanna. 

Fyrri pistillinn sem ég tók saman átti að vera rökstuðningur greinar sem ég ætla að birta í vikunni.

Þar tók ég saman sýnilegan rekstrarkostnað lífeyrissjóðanna þ.e. kostnaður sem er skilgreindur rekstrarkostnaður í ársreikningum sjóðanna. Í þessari samantekt minni er um að ræða sýnilegan rekstrarkostnað upp á rúmlega 3,3 milljarða á ári. Það sem vantar inn í þær tölur er falinn kostnaður sem hvergi kemur fram í bókum sjóðanna.

Erlend fjárfestingargjöld er falinn umsýslukostnaður verðbréfamiðlara og er hann dreginn frá erlendum eignum sjóðanna í formi lægri vaxta, innlausnargjalds eða í gegnum hefðbundna umsýsluþóknun vegna verðbréfaviðskipta. Samkvæmt heimildarmönnum mínum sem hafa unnið að fjarfestingum fyrir lífeyrissjóði erlendis er þessi kostnaður að lágmarki 1% á ári. Erlendar eigur lífeyrissjóðanna árið 2009 voru 500 milljarðar þannig að sjóðirnir eru að greiða lágmark 5 milljarða í umsýslukostnað vegna erlendra eigna sinna.

Einnig er vel falinn mikill rekstrarkostnaðar á innlendum verðbréfasjóðum sem skilar sér í bækur sjóðanna sem lægri ávöxtun.

Hvernig er rekstrarkostnaður framtakssjóðs skilgreindur í bókum sjóðanna?

Því er varlega áætlað að rekstrarkostnaður íslenska lífeyrissjóðakerfisins sé ekki undir 10 milljörðum á ári sem er töluvert langt rá því að vera það lægsta innan ríkja OECD nema þau beiti sambærilegum brellum til að fegra kostnað við kerfið.

Rekstrarkostnaður Lífeyrissjóða.

Hér er dæmi um rekstrarkostnað nokkura stærstu Lífeyrissjóðanna árið 2009.

 

	Rekstrarkostn.	Launakostn.	Stöðugildi	Forstj.laun
Lsj. starfsmanna ríkisins	588.048.000	294.800.000	40,4	18.355.000
Lífeyrissj. Verslunarmanna	519.237.000	306.700.000	29,3	18.258.000
Gildi lífeyrissjóður	418.434.000	206.848.000	23	19.660.000
Sameinaði Lífeyrissjóðurinn	251.058.000	127.602.000	16	16.765.000
Stapi Lífeyrissjóður	127.387.000	78.000.000	10,3	14.812.000
Stafir	201.655.671	115.613.181	13,1	17.236.680
Samtals.	2.105.819.671	1.129.563.181	132,1	105.086.680

 

Meðal Launakostnaður á hvert stöðugildi.

 

Lsj. starfsmanna ríkisins	7.297.030	40,4
Lífeyrissj. Verslunarmanna	10.467.577	29,3
Gildi lífeyrissjóður	8.993.391	23
Sameinaði Lífeyrissjóðurinn	7.975.125	16
Stapi Lífeyrissjóður	7.572.816	10,3
Stafir	8.825.434	13,1

Þetta eru 6 sjóðir af 33 sjóðum sem taka við iðgjaldi.

Þessir 6 sjóðir telja 63% af öllum eignum lífeyrissjóðanna.

Miðað við þetta hlutfall væri rekstrarkostnaður við kerfið kr. 3.342.570.904 á ári. Sem jafngildir iðgjöldum 11.458 einstaklinga með 200.000 kr. í laun á mánuði.

Inn í þessar tölur vantar erlend fjárfestingagjöld.

Þá má því áætla að kostnaður við rekstur sjóðanna gæti verið um 4 milljarðar á ári ef erlend fjárfestingagjöld eru tekin með í reikninginn.

Það er sorglegt til þess að hugsa hversu miklu sjóðirnir hafa tapað án þess að vilja opna bækur sínar og viðurkenna fyrir sjóðsfélögum. Í staðin hlustum við á endalausa feluleiki og talna útúrsnúninga. Allt er sagt í himnalagi en gögn því til stuðnings eru með öllu ófáanleg.

Rekstrarkostnaður sjóðanna er algerlega glórulaus í ljósi þess að fjárfestingar sjóðanna eru að upplagi nákvæmlega eins og ótrúlegt að ekki skuli vera búið að sameina og hagræða meira en orðið er.  Til hvers í ósköpunum að reka alla þessa sjóði sem gera nánast það sama.

Heimildir.

Stafir Lífeyrissjóður

 Bls.61 Ársskýrsla 2009

http://www.stafir.is/media/hausar/sjodurinn/Stafir_arsskyrsla_2009.pdf

 Tryggingafræðileg staða neikvæð um 12,9%

 Rekstrarkostnaður

 Fjárfestingargjöld

Skrifstofu- og stjórnunarkostnaður .....................................  92.161.896

Rekstrarkostnaður

Skrifstofu- og stjórnunarkostnaður .....................................  109.493.775

Samtals rekstrarkostnaður                                       201.655.671

Laun og launatengd gjöld kr.115.613.181

Stöðugildi árið 2009 voru 13,1

Meðallaunakostnaður á hvert stöðugildi kr.8.825.434

 Ólafur Sigurðsson, framkvæmdarstjóri 17.236.680 í laun.

Gildi Lífeyrissjóður.

http://www.gildi.is/media/files/1150903830/Gildi_Arsskyrsla_2009.pdf

Bls.32

Fjárfestingargjöld:             

Skrifstofu- og stjórnunarkostnaður                  146.452.000

Rekstararkostnaður:

Skrifstofu- og stjórnunarkostnaður                  271.982.000

Rekstrarkostnaður samtals              418.434.000

Laun á 23 Stöðugildi.

Launatengd gjöld                                                                206.848.000

Meðallaunakostnaður á hvert stöðugildi kr.8.993.391

Árni Guðmundsson, framkvæmdastjóri         19.660.000

LSR Lífeyrissjóður starfsmanna Ríkisins.

http://www.lsr.is/Files/2010_5_25_LSR_Arssk2010netNytt.pdf

Rekstrarkostnaður LSR og SH  Bls.25

Skrifstofu- og stjórnunarkostnaður 294.709.000

Fjárfestingargjöld

Fjárfestingargjöld 293.339.000

Samtals rekstrarkostnaður kr.588.048.000

Bls.78

Launakostnaður og fjöldi starfsmanna

Hlutdeild sjóðsins í heildarlaunakostnaði Lífeyrissjóða Bankastræti 7 nam 294.8 millj. kr. árið 2009. Hann skiptist þannig

Stöðugildi hjá Lífeyrissjóðum Bankastræti 7 voru 40,4.

Meðallaunakostnaður á hvert stöðugildi kr.7.297.030

Haukur Hafsteinsson, framkvæmdastjóri LSR og LH 18.355.000 í laun.

 

Lífeyrissjóður Verslunarmanna.

http://www.live.is/media/utgefid-efni/Arsskyrsla-2009.pdf

Fjárfestingargjöld

Skrifstofu- og stjórnunarkostnaður . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 274.417.000

Rekstrarkostnaður

Skrifstofu- og stjórnunarkostnaður . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 244.820.000

Samtals Rekstrarkostnaður                                                              519.237.000

Launakostnaður                                                                                  306.700.000

Stöðugildi eru 29,3

Meðal launakostnaður á stöðugildi kr.10.467.577

Starfslokasamningur

Þorgeir Eyjólfsson                                                                              32.870.000

Guðmundur Þ. Þórhallsson, framkvæmdastjóri 18.258.000 í laun.

 

SAL Sameinaði Lífeyrissjóðurinn

http://lifeyrir.is/upload/files/NM41302_arsskyrsla_netid.pdf

Bls.20

Er einn fárra sjóða sem setja fram rekstrarkostnað án þess að gera það með villandi hætti.

Fjárfestingargjöld

Skrifstofu- og stjórnunarkostnaður

Fjárfestingargjöld                                                               132.157.000

Rekstrarkostnaður

Skrifstofu- og stjórnunarkostnaður ........  

Rekstrarkostnaður....................                                        118.901.000

Samtals rekstrarkostnaður                           251.058.000

Samtals Launakostnaður                                                                  127.602.000

Framkvæmdastjóri Laun:

Kristján Örn Sigurðsson..................................................................16.765.000

Stöðugildi 16

Meðal launakostnaður á stöðugildi kr.7.975.125

Stapi

http://stapi.is/static/files/arsfundagogn2010/Arsskyrsla2009.pdf

Bls.31

Fjárfestingargjöld:             

Skrifstofu- og stjórnunarkostnaður                  50.421.000

Rekstararkostnaður:

Skrifstofu- og stjórnunarkostnaður                  76.966.000

Rekstrarkostnaður samtals              127.387.000

Laun á 10,3 Stöðugildi.

Laun og Launatengd gjöld                                                                78.000.000

Meðallaunakostnaður á hvert stöðugildi kr.7.572.816

Kári Arnór Kárason, framkvæmdastjóri Laun                14.812.000

 

Þessi úttekt er fylgigrein greinar 2 af 4 um uppgjör mitt sem stjórnarmaður í VR.

Grein 2 verður birt um miðja næstu viku.

Lífið er til að njóta þess alla ævi.

Forystumenn verkalýðsins temja sér lýðskrum sem svar við gagnrýni fjöldans á störf þeirra fyrir alþýðuna. Raunsæi og raunhæfar kröfur heyrast mikið í því sambandi þegar valdhafar tala niður til lýðsins. Mikið er rætt um að hjálpa bara þeim allra verst stöddu því annað sé óraunhæft, þeir sem geta borgað skulu borga.

Að hjálpa bara þeim verst stöddu eru í raun engin úrræði eða lausn því þeir verst stöddu eru nú þegar komnir í þrot. Ef þeir skrifa ekki undir afarkosti bankanna um afsal á fjárreiðum og eilíft skuldafangelsi blasir gjaldþrot við með enn meiri afskriftum fyrir banka og fjármálastofnanir.

Að hjálpa bara þeim verst settu eru klæðskerasaumuð úrræði fyrir fjármálastofnanir til að hafa sem allra mest út úr þegar töpuðum kröfum.

ASÍ segir að ekki sé hægt að þurrka upp skuldir fólks með sparifé launamanna. Að halda því fram að óreiðufólk vilji nota allar eignir lífeyrissjóðanna til að afskrifa allar skuldir er lýðskrum af versta tagi. Hvernig getur krafa fólksins um leiðréttingu á verðbótum vegna forsendubrests talist til afskrifta allra skulda með öllu sparifé launamanna? Krafan er að farin verði millivegur og illa fengnum verðbótum skilað að hluta.

ASÍ telur galið að fara í flata niðurfellingar skulda því þá myndi afslátturinn af íslenskum húsnæðislánum frá Lúxemborg, sem lífeyrissjóðirnir fengu á vildarkjörum frá SÍ, ganga til baka. Það eru ekki bara bankarnir sem hagnast á vildarviðskiptum með húsnæðislán almennings.

Nú fer að styttast í að hálaunaðir foringjarnir fari á lífeyri og ekki að undra að þeir vilji sem minnst vita af unga fólkinu í þessum efnum.

Lífeyrissjóðirnir hafa eignafært yfir 126 milljarða í verðbætur á fasteignalánum almennings frá ársbyrjun 2008.

Lífeyrissjóðirnir hafa fært rök fyrir því að fella eigi niður glórulausa gjaldmiðlasamninga,sem þeir gerðu í von um skjótfengin gróða, vegna þess að forsendur fyrir þeim hafi brostið. Á meðan lífeyrissjóðirnir leita réttar síns vegna forsendubrests, neita þeir að viðurkenna forsendubrest á stökkbreyttum fasteignalánum almennings.

Illa fengnar verðbætur sem lífeyrissjóðir hafa nú þegar eignafært í bækur sínar skekkir stöðu og mismunar sjóðsfélögum gríðarlega. Sjóðsfélagar sem nutu hagstæðra óverðtryggðra húsnæðislána fá nú greiddan lífeyri með verðbótum þeirra sem nú reyna að koma þaki yfir höfuðið. Almenn skerðing bitnar á öllum sjóðsfélögum ekki bara ”aumingja gamla fólkinu” eins og forseti ASÍ kallar það þegar hann gerir lítið úr kröfum fólksins.

Lífeyrissjóðirnir bera ábyrgð á ástandinu með því að nota almannafé sem eldivið á bálköst útrásarinnar, Verkalýðshreyfingin ber ábyrgð á lífeyrissjóðunum og verkalýðsforingjarnir bera ábyrgð á verkalýðshreyfingunni. Er skrýtið hversu aðilar vinnumarkaðarins berjast á móti opinberri rannsókn á kerfinu og vilja nota brostnar forsendur fasteignalána til að breiða yfir sukkið og skítinn.

Forsendubresturinn er viðbótar skerðing á lífeyri þeirra sem skulda.

„Ekki á minni vakt“ segir forseti ASÍ sem gerir nú kröfu á jöfnun lífeyrisréttinda á við opinbera kerfið, sem þýðir skerðingu á lífeyrisréttindum opinberra starfsmanna því það er með öllu óraunhæft að skrúfa upp almenna kerfið til jafns við það opinbera. Þeir hafna alfarið aðkomu lífeyrissjóða á skuldavanda heimilanna, hafna skattlagningu séreignasparnaðar sem kæmi í veg fyrir gríðarlegar álögur á ungt fjölskyldufólk sem nú þegar hefur tekið á sig mesta skellinn.

Lífeyrisþegar sem greitt hafa í kerfið í 40 ár eða meira eru nú komnir á lífeyri. Í flestum tilfellum þarf ríkið í gegnum tryggingastofnun að borga mismuninn sem vantar upp á lágmarks framfærslu lífeyrisþega. Það sem heldur lífeyrisþegum gangandi í dag er eignamyndun utan kerfisins yfir sama tímabil og greitt var í lögbundna kerfið.Við sjáum hversu vel hefur tekist til síðustu áratugi og hver uppskera lífeyrisþega er í dag. Telur þar mest áratuga óráðsía í fjárfestingum sjóðanna í bland við handónýta peningastjórn.

Við höfum dæmin fyrir framan okkur um hversu mikilvægt er að eignast þak yfir höfuðið og hversu hörmulega gengur að geyma peninga með bréfabraski í kerfisbundnum áföllum fjármálamarkaða.

Ég er skyldaður til að greiða í lífeyrissjóð en fæ engu ráðið um hverjir stjórna þeim.Ég er skyldaður til að spara en fæ engu ráðið um hvernig sparifénu er ráðstafað. Ég á allt undir með misgáfulegum fjárfestingum,misgáfaðra forstjóra, hvernig hag mínum verður borgið á efri árum.

Er eðlilegt að sumir fái meira út úr lögbundnu kerfi en aðrir vegna ákvarðana sem við höfum ekkert með að gera? Er eðlilegt að lögbundin iðgjöld sem eru ekkert annað en skattur, mismuni fólki á þann hátt að kerfið hygli þeim efnameiri. Væri eðlilegt að skattkerfið bjóði hátekjufólki betri heilbrigðisþjónustu en lágtekjufólki?

Hvað þurfa norðmenn marga olíusjóði?Hvernig væri að sameina sjóðina í einn og jafna öll lífeyrisréttindi.

Lífið er til að njóta þess alla ævi. Að ætla sér að gera kynslóðir að skuldaþrælum með því að lofa gulli og grænum skógum eftir 67 ára aldur minnir óneitanlega á ofsatrúaða öfgamenn.

 

Fyrsta grein af fjórum um uppgjör mitt við kerfið sem stjórnarmaður í VR síðastliðin tvö ár.