Þetta kallar maður að vinna fyrir kaupinu sínu!

VR greiðir ASÍ 75 milljónir á ári.  Félagsmenn VR greiddu 737 milljónir í félagsgjöld á síðasta ári.

Við hljótum Öll að vera afar stolt með verkalýðsforystuna og þann merka áfanga að ná lágmarkslaunum upp fyrir atvinnuleysisbætur. 

Ætli þetta fari í sögubækur ASÍ og VR ? 

Hvað gerir aðalklappstýra samfylkingarinnar og strengjabrúða SA, Gylfi Arnbjörnsson fyrir 75 milljónir á ári. Fresta kjarasamningum fram yfir kosningar og langt fram á sumar. Þetta eru nú meiri andskotans ræfils hagsmunasamtök alþýðunnar.

Samið um frestun kjarasamninga

Hvar eru fjölmiðlar?

Þetta er sögulegt svo ekki sé meira sagt. Í fyrsta skipti geta félagsmenn VR kosið sér forystu.

Félagsmenn geta kosið breytingar eða núverandi ástand.

Núverandi ástand er algerlega lömuð verkalýðsforysta sem veit ekki í hvorn fótin hún á að stíga. Núverandi ástand er siðleysi og spilling í lífeyrissjóðnum.Núverandi ástand er forysta sem leggur blessun sína yfir bankahrunið og gjörnunga auðmanna.

Breytingar eru fólkið í félaginu sem ofbýður ástandið. Breytingar eru fólkið sem þorir að taka af skarið og bjóða fram gegn núverandi stjórn. Breytingar er lýðræði í félaginu til frambúðar. Breytingar þýða uppstokkun í lífeyrissjóðnum. Breytingar verða með hagsmuni félagsmanna að leiðarljósi.

 

 

Sögulegar kosningar hvernig sem fer

Hagfræðin með augum asna.

Lífeyrissjóðir:

Nú er mikið í umræðunni að erlendar eignir sjóðanna séu traustar og vel tryggar í hinum ýmsu fjárfestingasjóðum hingað og þangað um heiminn. Þá hafa  þeir sem fjárfesta ævisparnaði fólks helst einir á orði, þessa meintu gæfu og verðmæta sem þær eignir bera.

Þegar innleysa á sparnaðinn tala þeir hinsvegar um hversu erfiðlega gangi að losa þessar eignir vegna “markaðsaðstæðna” því lítið fáist fyrir þessar “mjög svo verðmætu” eignir við núverandi ástand því seljanleiki á mörkuðum sé lítill sem engin.

Ástandið:

Framleiðsla og verðmætasköpun.

Algert hrun blasir við í framleiðslu í Asíu og talið er að ástandið þar verði litlu skárra en í bílaiðnaðnum. Engin treystir neinum þ.e. fyrirtæki sem voru með 60-90 daga krít hjá framleiðendum sem þeir höfðu skipt við til fjölda ára og áratuga þurfa nú að fyrirfram greiða vörur eða tryggja með himinháu álagi og okurvöxtum.

Þetta á ekki bara við um Ísland heldur alla heimsbyggðina.

Við erum fremst í skrúðgöngu alheims efnahagshrunsins.

Allstaðar blasir sama ástandið við. Olíutunnan komin undir 35 dollara,hrun á álverði og stálverði vegna þess að framleiðendur í Asíu sem og annars staðar í heiminum eru farnir að draga til baka fyrirframpantanir á hráefni og búa sig undir það versta. Framkvæmdir í Dubai hafa dregist gríðarlega saman og útlit fyrir samdrátt og frestun stórra verkefna, og þá er nú mikið sagt. Fraktskip heimsflotans sem áður voru yfir full eru farin að sigla á milli heimsins hafna hálf tóm. Svissneska bankakrefið er á barmi hruns með öllu tilheyrandi, og svo mætti lengi telja.

Áhrifa er farið að gæta á hruni bílaiðnaðarins svo um munar sem hefur svo dómínó áhrif út í aðra framleiðslu. Hættan á alheimskreppu er því mjög raunveruleg því þegar fjármagn til vörukaupa þrítur koma hin eiginlegu sýndarverðmæti bréfaeigna og peninga í ljós.

Ef spár ganga eftir mun vantraust jarðarbúa á banka og  fjármálakerfi heimsin verða algert og ekki var það nú mikið fyrir, með ófyrirsjáanlegum afleiðingum. 

Meðan á öllu þessu gengur prenta Bandaríkjamenn peninga eins og engin sé morgundagurinn, dæla þeir fjármagni í góðar og mis vonlausar peningahítur, til að halda uppi þegnum sínum á kostnað allra sem eiga undir með dollar. Því með hverjum prentuðum pening, rýrist verðgildi hinna sem fyrir eru í umferð “verðbólga” sem er þekkt fyrirbrigði á Íslandi svo ekki sé meira sagt.

Nýjasti björgunarpakki Bandaríkjamanna var uppá litla 90.000 milljarða og hvetja þeir bandaríska framleiðendur til að kaupa sem minnst af hráefni erlendis frá. Þeir sem hafa einhvern skilning á fjölda framleiðslu fjármagns vita að þessi leið er engu betri en að pissa í buxurnar til að halda á sér hita.

Hættan á þessu er sú að þegar markaðir á Asíu, sem eiga allt undir í framleiðslu, hrynja gæti dollarin þar af leiðandi hrunið með ófyrirsjáanlegum afleiðingum því ekki hafa Kínverjar verið svo íkja hrifnir af Kananum nema þá helst vegna þeirra gríðarlegu viðskipta sem dollarinn færir þeim.

Hvað hefur allt þetta að gera með Lífeyrissjóði á Íslandi?

Þar sem hin eiginlega stoð pappírspeninga-og bréfa hagkerfisins þ.e.framleiðsla, verslun,vinnuframlag osfrv. Er að hruni komið um gjörvallan heim. Hljóta böndin að beinast að því sýndarveruleika hagkerfi sem trónir yfir hinni eiginlegu vermætasköpun. Ef rétt reynist þá er sú stoð eins og tannstöngull sem heldur uppi 40ft. gám miðað við stærð pappírspeninga-og bréfa hagkerfisins.

Ef framleiðslan á að vera þessi margfrægi gullfótur þessa sýndarmennskubrjálæðis þá væri nær að nota orð eins og líkþorn, í besta falli tánögl í því samhengi.

Hvað gerist þegar kemur að skuldardögum og innlausna þessara sýndareigna? 

Á einhverjum tímapunkti þarf að núllstilla og leiðrétta þetta sýndarmennskubrjálæði sem pappírs- og bréfa hagkerfið er orðið. Hagkerfi sem er í raun ekkert annað en, þú skuldar mér og ég skulda þér, í formi samninga og bréfa sem einskis eru virði þegar á reynir.

Þegar hin raunverulega undirstaða lífsgæða og verðmætasköpunar er að hruni komin hljóta menn að spyrja hvað sé á bak við allar þessu gríðarlegu eignir sem hinir og þessir sjóðir eiga úti um allan heim. Þegar hrunið á hlutabréfum, sem eru hlutir í fyrirtækjum sem fyrir utan bankana eru þau einu sem skila einhverjum eiginlegum verðmætum eru ekki lengur verðmæt hversu mikil raunveruleg verðmæti eru þá eftir í sýndarveruleikahagkerfinu?

Eru Lífeyrissjóðirnir að “Brenna Inni” með eigur okkar og ævisparnað til að kaupa sér frið og tiltrú til að viðhalda því stöðuga valdalýðræði sem viðgengist hefur um áratuga skeið í kringum þessar peningahítur?

Er það sama að gerast með erlendar eigur sjóðanna, sem telja um 30% af uppsöfnuðum ævisparnaði okkar eða um 480 milljörðum króna, og gerðist þegar lífeyrissjóðirnir löggðu nær allt hlutafé sitt undir í fjármálasukk bankana með tilheyrandi óbjóði og töpuðu yfir 340 milljörðum  króna eða yfir 95% af öllu innlendu hlutafé “sparifé” launþega með því að veðja á rangan hest.

Veðmálin með íslensku krónuna kom svo endanlega í veg fyrir að gríðarlegur gengishagnaður innleystist við sölu erlendra eigna við fall fjármálakerfisins á Íslandi. Nú þegar stoðir fjármálakerfa annara landa eru að hruni komnar, verða erlendar eigur okkar líklega á endanum verðlausar ef ekki verður gripið til aðgerða strax.

Ætla sjóðirnir að halda í erlendar fjárfestingar sínar þar til þær verða verðmætar aftur?

Það gæti þýtt að falsávöxtun þessara eigna gæti “Ólíklega en hugsanlega” tekið mörg ár ef ekki áratugi að ná ofmetnu verðgildi sínu í dag á meðan þjóðinni blæðir.  

Hvert er raunvörulegt verðgildi innlendra og erlendra eigna lífeyrissjóðana?

Úr yfirlýsingu frá Landssamtökum Lífeyrissjóða:

“Tillögur um fyrirframgreiðslu á séreignarsparnaði þurfi að taka mið af því að ekki sé hægt að greiða séreignarsparnað út nema búið sé að selja verðbréf sem fjárfest hefur verið í.  Til þess að hægt sé að selja fjárfestingar og breyta í laust fé þurfi einhver kaupandi að vera til staðar. Í dag sé seljanleiki á verðbréfamörkuðum lítill sem enginn og því verulegum vandkvæðum bundið að selja fjárfestingar sjóðanna.

Ef opnað er fyrir útgreiðslu á séreignarsparnaði án þess að hugað sé að því að breyta fjárfestingum í laust fé sé hætta á að fjárfestingar sjóðanna lækki, þó að ekki takist að selja nema lítinn hluta þeirra. Raunveruleg hætta sé á að eignaverð myndi lækka verulega og ekki væri hægt að greiða sjóðfélögum séreign sína út. Inneign allra sjóðfélaga myndi skerðast, óháð því hvort þeir óski eftir fyrirframgreiðslu.”

Úr grein eftir Arnald Loftsson, framkvæmdastjóra Frjálsa lífeyrissjóðsins, Gunnar Baldvinsson, framkvæmdastjóra Almenna lífeyrissjóðsins,  Marinó Örn Tryggvason, forstöðumann eignastýringar fagfjárfesta hjá Kaupþingi og Tryggva Guðbrandsson, framkvæmdastjóra Íslenska lífeyrissjóðsins.

Greinin birtist í morgunblaðinu 15 febrúar.2009

Þetta eru sömu mennirnir og segja okkur að tap lífeyrisjóðanna sé einungis 2,3% að nafnvirði.Meðan eignir gömlu bankanna teljast vera um 25% upp í skuldir. Hafa ofmetnar eignir þeirra því rýrnað um minnst 75%. Bankarnir voru helstu ráðgjafar lífeyrissjóðanna.

Hversu lengi eigum við að trúa og trúa ?

Hvað þarf að tapa miklu svo fólk átti sig á alvarleika málsins ? 

Margt af því sem við erum mötuð á í dag er hafið yfir alla almenna skynsemi.

Af hverju í ósköpunum er fólki ekki gefið það lýðræðislega val að taka út séreignasparnað sinn sem bankar og lífeyrissjóðir tældu fólk í á forsendum sem eru löngu brosnar.

Það er með öllu óskiljanlegt hvað þessir menn geta gengið langt með því að skamta hluta af okkar eigin peningum með hægri, meðan þeir hirða uppsafnaða eign okkar í fasteignum með vinstri.  

Við eigum ekki að vera hrædd við að segja okkar skoðanir á hlutunum þó við þekkjum ekki málin í þaula eða teljum okkur ekki hafa menntun til.

Ef höfum raunverulegan skilning á því hversu mikið við fáum fyrir íslenskan 5.000 krónur seðil þá er það eitt og sér er nægjanleg prófgráða til að hafa eitthvað um málin að segja. Þessi grunn þekking er ekki til staðar hjá mörgum sem allt þykjast vita um eiginleg verðmæti.

Horfum á hlutina út frá frjálsri hugsun og raunverulegum gildum og látum ekki völd fárra villa okkur af leið með bóklærðum útúrsnúningum og talnafléttum.

Guð blessi Ísland og ekki veitir af.

Ragnar Þór Ingólfsson

Er asni sem enga prófgráðu hefur en með kjánaskap sínum gleypir ekki við öllu sem forstjórarnir segja.

 

Eru eignir Lífeyrissjóða að brenna upp?

Eignir lífeyrissjóðanna 1.658 milljarðar í árslok 2008.

Í Ljósi þess sem á undan er gengið vil ég vekja athygli á grein minni um útgreiðslu úr séreignasjóðum landsmanna síðan 11 febrúar. 

Nú vilja lífeyrissjóðirnir benda á að lítið fáist fyrir erlendar og innlendar eignir sjóðanna og að stór hluti þeirra sé í raun ill eða óseljanlegar á markaði. sjá grein frá landsambandi lífeyrissjóða " Séreign er ekki laust fé ".

Þar er talað um binditíma fjárfestinga í séreignasjóðum. En við uppgjör sjóðanna kom í ljós að þeir stunduðu skammtíma brask með hlutabréf.

Hver ætli umsýslukostnaður bankana við kaup og sölu verðbréfa hafi verið stór hluti af tapi séreignasjóða með hliðsjón af því að umsýslukostnaður verðbréfaviðskipta getur verið allt að 2% af heildarverðmæti viðskipta hverju sinni? þ.e. að bankarnir gátu stjórnað ávöxtun sjóða með því einu að kaupa og selja bréf, eftir því hvað þeir vildu mikið fyrir sinn snúð.

Leið lífeyrissjóðanna var valin

Steinunn Valdís Óskarsdóttir

Nýtt frumvarp ríkisstjórnarinnar um skyldusparnað tekur tillit til óska lífeyrissjóðanna um greiðslu úr séreignarsjóðum. Mun skemmra er gengið við greiðslu úr sjóðunum en upphaflega var lagt upp með.

Eigendum séreignar­sparnaðar gefst kostur á að fá eina milljón króna greidda út, til að bregðast við fjárhagsvanda. Ekki verður um eingreiðslu að ræða heldur fær fólk sparnað sinn greiddan á sex til níu mánuðum, samkvæmt frumvarpinu, sem til stóð að kynna í þingflokkum í gær.

Steinunn Valdís Óskarsdóttir, varaformaður þingflokks Samfylkingarinnar, segir ljóst að niðurstaðan sé önnur en lagt var upp með í byrjun. „Þorri landsmanna á ekki háar upphæðir í séreignarsparnaði en þetta ætti að nýtast fólki engu að síður." Steinunn segist hafa vonast eftir að eigendur sparnaðarins gætu fengið eingreiðslu en "það hafi ekki gengið eftir þar sem sjóðirnir treystu sér ekki til að greiða sparnaðinn út með þeim hætti". Hún vonast til að fólk nái að greiða upp óhagstæð lán eins og yfirdrátt og greiðslukortaskuldir, sem ætti að koma sér vel hjá mörgum.

Ólöf Nordal, þingmaður Sjálfstæðisflokksins, starfaði í vinnuhópi fyrri ríkisstjórnar sem fjallaði um útgreiðslu séreignarsparnaðar. „Mér sýnist þetta vera með allt öðrum hætti en fyrst var áætlað. Það er skammt gengið svo ekki sé meira sagt. Ég held að þetta muni ekki breyta mjög miklu hjá fólki."

Ragnar: 

Þessar yfirlýsingar eru enn ein mótsögnin í málflutningi lífeyrissjóðanna þar sem þeir benda með hægri höndinni á að eignir þeirra séu traustar og lítið tap hafi verið á fjárfestingum þeirra meðan þeir veifa þeirri vinstri um að innlausn á eignum séreignasjóða sé verðlausar.

Eru þá lífeyrissjóðirnir ekki að fresta því óumflýjanlega þegar þeir þráast við að niðurfæra verðlitlar eignir sínar og eru hugsanlega búnir að stórtapa með því að brenna inni með eignir frekar en að selja þær á raunvirði sem fer ört lækkandi. Við sáum öll hvernig fór fyrir sjóðunum sem reyndu hvað þeir gátu að halda uppi gengi bréfa í bönkunum og keyptu í stað þess að selja. Ekki endaði sú sjóferð vel. Ég er því ansi hræddur um að sjóðirnir séu með skip sín langt út á ballarhafi með erlendar eignir sínar um borð og þora ekki í land með tóm skipin. Einhvern tíman verða skipin vélarvana og reka á land með miklum skell, og ónýtan skips flotan í fjörum landsins.

Við skulum ekki gleyma því að með þessum samþykktum geta sjóðirnir notað iðgjöldin sem streyma inn sem aldrei fyrr, til að greiða út séreignasparnað í áföngum og sitja svo uppi með verðlausu eignirnar fyrir þá sem eru að greiða í sjóðina í góðri trú. 

Sem lífeyrisgreiðandi er ég væntanlega að kaupa bréf á miklu yfirverði. Er það eitthvað skárri kostur?  Það er þá alveg eins gott að fá fram raunverulegt verðgildi þeirra eigna sem þeir meta svo hátt í bókum sínum, færa þær niður í raungildi sitt ef eitthvað er og greiða svo út í stað þess að ljúga að sjóðsfélögum, að búið sé að niðurfæra eignir sjóðanna.

á www.live.is 

"Eignir séreignardeildar LV eru ávaxtaðar samhliða eignum samtryggingardeildar. Því er afkoma deildanna hin sama og vísast til upplýsinga um afkomu sjóðsins á fyrstu 10 mánuðum ársins í fréttum hér á síðunni frá 11.12.08 og 4.11.08. Inni í þeim útreikningum var búið að gera ráð fyrir afskriftum vegna skuldabréfa fyrirtækja."

Benda má á ársreikninga flestra lífeyrissjóða þar sem fjárfestingar lífeyris og séreignasjóða eru þær nákvæmlega sömu. 

Sjá svo greinar mínar hér neðar um þessi mál og taprekstur sjóðanna og svör þeirra við gagnrýni minni.

 

Kær kveðja

Ragnar 

Af hverju er keisarinn ekki í neinum fötum ?

Spurði barnið þegar keisarinn gekk allsber í gegnum fagnandi mannfjöldan.... 

Ég var að lesa yfirlýsingar sjóðanna um tap þeirra á heimasíðu landssambands lífeyrissjóða.

Þar er talað um lækkun eigna í árslok 2007 til ársloka 2008 2,3% en raunlækkun hækkar svo vegna verðbólgu sem nam 18,6% á þessu tímabili.

Ef við setjum þetta í samhengi við það sem gerst hefur í kjölfar bankahrunsins þ.e. að fjármálamarkaðir í heiminum hafa hrunið með þvílíkum ofsa að fordæmi eru varla fyrir öðru eins.

Einnig vil ég benda á að mikið af bókfærðum eignum sjóðanna í árslok 2008 eru í "veðlausum og verðlausum" verðbréfum þ.e. þegar fyrirtækin geta ekki borgað af skuldabréfum eða jafnvel almenningur af húsnæðislánum, þá hverfur eignin eins og loft úr blöðru sem springur.

Þegar sjóðirnir þurfa að losa úr verðbréfasjóðum, innlendum sem erlendum þá kemur fyrst í ljós raunverulegt verðgildi þeirra eigna sem er í besta falli brot af því sem sjóðirnir gefa upp.

Er skrýtið að sjóðirnir séu að berjast á móti því, og settu hömlur á hvað mikið má greiða úr séreign á ákveðnu tímabili.

þ.e. að greiðslur úr séreignasjóðum verða ekki hærri en bankainnistæður sjóðanna og þeim verði dreift niður í mánaðarlegar greiðslur svo sjóðirnir geti notað iðgjöldin sem streyma þar inn sem aldrei fyrr til að greiða séreignina út mánaðarlega.

Þetta rennur stoðum undir grun margra að sjóðirnir lenda í miklum vandræðum ef séreignin verður greidd út að fullu eða á skemmri tíma vegna þess að þá þurfa þeir að losa eignir sem eru stórlega ofmetnar og, af nokkrum sérfræðingum sem ég hef rætt við, nánast verðlausar ef svartsýnustu markaðs spár ganga eftir.

Til að koma með einfalda spurningu á móti þessari framsetningu þeirra á tapi sjóðanna. 

Skilanefnd gamla Kaupþings og sérfræðingar innan bankans, meta eignir Kaupþings á ríflega 618 milljarða króna. Á móti eignum eru skuldir félagsins tæplega 2432 milljarðar króna. Þetta kemur fram í skýrslu um stöðu bankans sem lögð var fram á fundi kröfuhafa í dag "5 febrúar 2009". Ekki er einu sinni víst að þeir nái svo miklu af eignum til baka.

Áður en Kaupþing fór í þrot voru eignir bankans taldar að lágmarki um 10-12% hærri en skuldir hans. Því má ætla að eignir Bankans hafa fallið um minnst 77% frá árslokum 2007 til dagsins í dag. Ekki er staða Landsbankans og Glitni banka talin betri. Við þetta má bæta verðbólgu 2008 til að fá rauntap.

Tap sjóðanna á móti bönkunum er því 10% á móti að lágmarki 77%.

Landsbankinn skuldaði 30 milljarða evra og átti eignir upp á 32 milljarða evra fyrir hrun bankans.Lítið brot fæst fyrir þessar eignir í dag.

Það er því mátulega trúverðug framsetning sjóðanna um tap þeirra, því ekkert kemur fram í ársreikningum þeirra né upplýsingum úr Kauphöll Íslands sem bendir til þess að stjórnendur sjóðanna hafi á einhvern undraverðan hátt reddað sér út úr klípunni, þvert á móti fjárfestu þeir enn frekar í þeim fyrirtækjum sem verðlaus eru á íslenskum hlutabréfamarkaði í dag og því ekkert sem bendir til annars en að sama hafi verið uppi á teningnum í erlendum verðbréfaviðskiptum.

Við skulum hafa til hliðsjónar áður en við kokgleypum þessa dæmalausu framsetningu þeirra að ráðgjafar bankanna voru helstu ráðgjafar sjóðanna í fjárfestingum þeirra.

Að lokum vil ég benda á frábæra grein eftir Hjálmar Gíslason sem er "skyldulesning" allra sem vilja fríska upp á grunnskilning á raunverulegum verðmætum og peningum án þess að þurfa að lesa sig í gegnum hafsjó af hundleiðinlegum hagfræðilegum hugtökum. Hef sjaldan lesið eins vel framsetta grein um málefni sem erfitt er að setja fram með einföldum hætti.

Kær kveðja.

Ragnar Þór

Ég vil hvetja alla sem reka inn nefið á bloggið hjá mér að setja inn athugasemd, þó ekki sé nema að bjóða góðan daginn.

Uppgjör gjaldeyrisskiptasamninga!

Ég skrifaði pistil um þetta mál þar sem lífeyrissjóðirnir eru í raun að hóta því að fara í mál við ríkið ef þeir leiðrétta ekki gjaldeyrisskiptasamninga sjóðanna. Þ.e. tapið er staðreynd, sjóðirnir koma byrgðinni yfir á bankana  "Ríkið, Okkur" með því að hóta málaferlum ??? Af hverju fara þeir ekki í mál við Stjórnir bankanna sem tóku veðmál á móti og virtust hafa nægar upplýsingar um raunverulega stöðu mála "innherjaupplýsingar". ??? svarið á þessum link er dæmi um ömurlega blákalda staðreynd.

 

Greinin: 

Ég hef oft orðið hissa á málflutningi Lífeyrissjóðanna en nú hafa þeir farið yfir allt velsæmi. 

Þeir vilja ekki gefa upp hrikalega stöðu sjóðanna og gífurlegan taprekstur vegna þess, að þeir reyna eins og engin sé morgundagurinn að færa tap á gjaldeyrisskiptasamningum sem þeir hafa stórgrætt á undanförnum árum yfir á þrotabú bankanna (ríkið) og þannig koma tapinu yfir á skattgreiðendur.

Þar af leiðandi hvít þvo þeir sjálfa sig af eigin taprekstri eiga hafa enn meiri peninga til að spila úr í valdabrölti sínu.

Annað athyglisvert er að lífeyrissjóðrinir reyna einnig að ná fram skuldajöfnun á skuldabréfaeign sjóðanna í gjaldþrota bönkum og fyrirtækjum yfir á gjaldeyrissamningana. Aftur á að reyna að koma tapinu yfir á skattgreiðendur og fyrir vikið verða eina peninga valdið í landinu í krafti lausafjárstöðu sinnar. 

Tapið er staðreynd. Hver á að Borga? Við eða Við?

Þeir ætla að þvinga Ríkið og alþýðuna sem á þessa peninga um tilfærslu á taprekstri svo að sjóðirnir verði einráðir á lausajármarkaðnum með tilheyrandi völdum.  Þeir ætla ekki að koma að uppbyggingu þessa lands nema að kröfum þeirra verði farið.

Við getum ekki liðið svona kúganir.

Ríkið verður að grípa inn í og leysa til sín þessa Ósjóði. 

Það er ömurlegt að horfa upp á þessa sömu menn og eru búnir að tapa öllu hlutafé eins og í LV sem fóru fyrir hópi SA og LL inn á Alþingi og fengu rýmri heimildir til að fjárfesta í hlutabréfum í gjaldþrota og gjörspilltu atvinnulífi ásamt rýmri heimildir til fjárfestinga í óskráðum félögum sem aldrei fyrr.

Þeir hefðu réttilega átt að fara fram á það við ríkið að leysa til sín sjóðina og sameina þá í einn.

Ef sjóðirnir geta farið í mál við bankana út af tapi á móti tapi, getum við sem töpuðum á séreignasjóðum okkar og erum að borga upp undir 50% meira af húsnæðislánum hjá sömu fjármálastofnun og tapaði séreigninni en yfirtók húsnæðislánin ásamt áföllnum verðbótum í topp, fengið sömu skuldajöfnun ?? 

Hvað kostar að reka 37 Lífeyrissjóði með 37 forstjóra á 37 forstjórajeppum sem vinna fyrir 37 mismunandi hagsmunaaðila.

Ragnar Þór.

Skerða lífeyri um allt að 10%

Ekki voru lífeyrissjóðirnir lengi að svara.

Eftirfarandi svar við pistli mínum "Blekkingar Lífeyrissjóða" var birt á heimasíðu þeirra www.ll.is um tveimur klukkustundum eftir að ég birti færsluna. Þett er nýtt met hjá þeim en fyrra metið á Þorgeir Eyjólfsson hjá Lífeyrissjóði Verslunarmanna sem er um 10 tímar, þegar hann svaraði gagnrýni minni á stöð 2 um fjölskyldutengsl stjórnenda.

Sjá svar og andsvör:

Föstudagur 6. 02. 09

Rangfærslur í bloggskrifum.

Ragnar Þór Ingólfsson fer hörðum orðum um starfsemi lífeyrissjóða og stjórnenda þeirra í skrifum á bloggsíðu sinni í dag (http://ragnar73.blog.is/blog/ragnar73/entry/796473/) og það ekki í fyrsta sinn. Hann má að sjálfsögðu hafa þær skoðanir á mönnum og málefnum sem hann kýs en afar æskilegt er að draga ekki ályktanir af gefnum forsendum eða hreinum staðleysum. Þessar kröfur verður ekki síst að gera í ljósi þess að sumt fjölmiðlafólk fjallar um ályktanir bloggarans eins og þar sé sjálfan sannleikann að finna. Þess vegna fáeinar ábendingar og athugasemdir.

1.     Ársreikningar lífeyrissjóða eru færðir í samræmi við reglur Fjármálaeftirlitsins og þar er kostnaði skipt upp í „fjárfestingagjöld“ annars vegar og „rekstrarkostnað“ hins vegar. Það er útúrsnúningur að gefa  í skyn að um blekkingar sé að tefla við framsetningu ársreikninganna. Rekstrarkostnaður íslensku lífeyrissjóðanna er lágur í alþjóðlegum samanburði og fráleitt að vísa til rekstrartekna lífeyrissjóðanna sem villandi stærðar. Lífeyrissjóðirnir stunda til að mynda umfangsmikla innheimtu á gjöldum fyrir þau stéttarfélög sem standa að viðkomandi lífeyrissjóði. Sá hluti rekstrar lífeyrissjóðanna hefur í för með sér kostnað á móti innheimtulaunum.

Hver á rekstrarkostnaður lífeyrissjóða að vera fyrir 300.000 hræður. Ég er klár á því að hann er ekki mikill í krónum talið á alþjóðlegan mælikvarða en sjálfsagt leitun að öðru eins miðað við höfðatölu. Þetta er enn eitt dæmið um villandi framsetningu.

 Ég hef margbent á villandi upplýsingar t.d. um framsetningu rekstrarkostnaðar.

Þorgeir Eyjólfsson forstjóri Lífeyrissjóðs verzlunarmanna:“Rekstrarkostnaður LV hefur ætíð verið með því lægsta sem gerist meðal lífeyrissjóða landsins og var til dæmis 0,05% í hlutfalli af eignum á árinu 2007”.

Eignir voru í árslok 2007 rúmir 269 milljarðar. Þá ætti rekstrarkostnaður 0,05% einungis að vera 135 milljónir. Þegar launakostnaður einn og sér er 270 milljónir getur þetta ekki staðist, enda gufar þessi raunkostnaður ekki upp í bókhaldstilfæringum, svo mikið er víst.

 

2.     Röng er sú fullyrðing að lífeyrissjóðir stundi blekkingar, meðal annars með því að velja afmörkuð tímabil til upplýsinga um ávöxtun fjármuna sinna. Sjóðirnir birta einfaldlega upplýsingar um 5 og 10 ára ávöxtun og um árlega ávöxtun í samræmi við reglur Fjármálaeftirlitsins.

Það þýðir ekkert að vísa í lög og reglur. Málið snýst ekki um það. Málið snýst um villandi framsetningu gagna sem er ekkert ólöglegt svo lengi sem um tölulegar staðreyndir sé að ræða. 

Það er rétt! Þeir birta upplýsingar um 5 ára ávöxtun og 10ára ávöxtun eftir því sem við á og betur hentar. Enda ekkert ólöglegt við það, bara villandi.  Blekkingar /Villandi , spurning um orðaval.

3.     Fráleitt er að halda fram að lífeyrissjóðir komi ekki hreint fram og greini frá áhrifum fjármálakreppunnar á eignasöfn sín. Þvert á móti hafa lífeyrissjóðir efnt til fjölda kynningarfunda fyrir sjóðfélaga og birt upplýsingar um stöðu mála á heimasíðum sínum og í fréttabréfum. Uppgjör fyrir liðið starfsár munu birtast í marsmánuði en á vettvangi lífeyrissjóðanna er nú unnið  að tilheyrandi mati á eignum. Ársreikningarnir munu sýna og sanna að upplýsingar undanfarnar vikur og mánuði, um áhrif fjármálakreppunnar á afkomu sjóðanna, hafi á hverjum tíma sýnt eins skýra mynd af stöðunni og unnt var.

Fyrst fullyrtu LV að tap eftir bankahrunið væri aðeins 9,6%  Síðan fullyrti Hrafn sjálfur að tapið væri einungis 14,4% á opnum borgarafundi fyrir fullu Háskólabíói. En þá hafði ég sýnt fram á með einföldum hætti að það stæðist ekki. Nú eru þeir komnir í 23,4% og eru enn ekki búnir að gera upp veigamikla tap þætti í fjárfestingum sínum.sjá  samantekt mína síðan í Desember 2008.

http://ragnar73.blog.is/blog/ragnar73/entry/740332/

Lífeyrissjóðirnir hafa með "ótal kynningarfundum"????? þetta er nú ein ástæðan fyrir þessari gagnrýni minni, að það litla sem hefur komið frá lífeyrissjóðunum er óraunhæft mat á taprekstri þeirra sem þeir hækka svo eftir því hvað fram kemur af upplýsingum.

Þetta má allt nálgast á live.is.

4.     Fullyrðingar um að lífeyrissjóðirnir hafi tapað 40% til 50% eigna sinna ná engri átt og er þeim hér vísað á bug enn einu sinni. Viðkomandi bloggari og fleiri sama sinnis hljóta að vita betur eftir alla kynningarfundina og fréttirnar um málið.

Þessir kynningarfundir hafa alið á misvísandi upplýsingum og fegrunaraðgerðum glataðra fjárfestinga. Og voru algjör brandari.

Tap sjóðanna er ekki minna en 40-50% af öllum eignum, þeir virðast ekki skilja eða vilja ekki viðurkenna að peningamarkaðir heimsins hafa hrunið og meirihluti þeirra fjárfestinga í erlendum verðbréfum eru verðlaus, eða verða verðlaus þar til einhver viðskipti fara fram.Það sem á eftir að koma fram í ársreikningum lífeyrissjóðanna er stórlegt ofmat á eignum þeirra sem verða svo afskrifaðar á 3-5 árum. Rétt eins og þeir gerðu á árunum 2000-2002.

Að Hrafn skuli halda að almenningur éti sem hey það sem frá honum komi er veruleikafyrra.   

5.     Veruleg hagræðing hefur átt sér stað í lífeyriskerfinu á liðnum árum með samruna lífeyrissjóðanna og ætla má að sú þróun haldi áfram á komandi árum.

Oft má duga! Ekki er hann að þræta fyrir kostnaðinn við kerfið. Ekki er hann að þræta fyrir fjárfestingastefnu sjóðanna sem er að upplagi nákvæmlega eins.

Hvað gætum við byggt margar þjónustuíbúðir á ári fyrir aldraða sjóðsfélaga fyrir helmingin af öllum þessum gríðarlega kostnaði?

6.     Vegið er sérstaklega að starfsheiðri framkvæmdastjóra LL í niðurlagi bloggfærslunnar þar sem vitnað er til greinar hans nýverið í Morgunblaðinu um gjaldmiðlavarnarsamninga. Nærtækast er að svara með því að benda viðkomandi og öðru áhugafólki slíkra samninga á að lesa greinina hans aftur og betur. Hana er að finna hér.

 
Að Kalla þetta fjárhættuspil eða öllu heldur rúllettu með gjaldeyri  “gjaldeyrisvarnir” er móðgun við almenna skynsemi. Gjaldeyrisvarnir eru  hugsaðar í allt öðrum tilgangi t.d. vegna afborganir skulda í erlendri mynt og vörukaupa eða framvirkra verksamninga. Ekkert af þessu á við lífeyrissjóðina sem eru með eitt þolinmóðasta fjármagn sem völ er á og engar skuldir. Skýringuna vita flestir í bankageiranum þ.e. Bankarnir og helstu ráðgjafar þeirra sáu í hvað stefndi og veðjuðu gegn krónunni . Það eina sem þurfti var einhvern til að veðja á móti... Hverjir ætli hafi samþykkt að taka þátt og nota til þess ævisparnað okkar....hmmm... Jú lífeyrissjóðirnir.

Ég segi og stend við það. Annað hvort voru stjórnendur og sjóðsstjórar lífeyrissjóðanna svo gjörsamlega út á þekju í störfum sínum "vanhæfir" með því að taka þátt í þessu veðmáli eða þá að þetta var gert til liðka fyrir persónulegum afskriftum lykilstjórnenda á vildarsamningum eða til annarra verri verka á kostnað ævisparnaðs okkar.

Þetta eru hörð orð, en ég hef mjög áreiðanlegar upplýsingar um að þeir aðilar sem ég nefni í grein minni "af hverju fara Lífeyrissjóðirnir ekki í mál..." ,hafi fengið vildarkjör og samninga sem ekki var hægt að tapa á. Svo finnst þeim skrýtið að ég sé að gagnrýna þetta meðan Þeir neita að tjá sig um innihaldið.  

Hrafn hefur vegið gróflega að starfsheiðri mínum sem reiðhjólasala með dylgjum sínum um að ég skrifi ekkert nema rangfærslur.  Ég vísa þessu til föðurhúsana og skora hér með á Hrafn í Kastljósið eða Ísland í dag til að ræða þessar dylgjur mínar opinberlega.

Kær kveðja

Ragnar

Blekkingar lífeyrissjóða

Það er óþolandi að horfa upp á blekkingar lífeyrissjóða.

Margir þeirra reyna vísvitandi að blekkja grandalausa sjóðsfélaga með tali um lítinn rekstrarkostnað, siðferði í fjárfestingum og heilindi í hagsmunagæslu fyrir hönd umbjóðenda sinna, meðan forstjórar og stjórnendur hugsa fyrst og fremst um eigið skinn og sinna nánustu valda-vina. Þetta er gert með vægast sagt villandi framsetningu á tölulegum staðreyndum.

Þekktustu dæmin eru villandi upplýsingar um rekstrarkostnað og ávöxtun þar sem sumir sjóðir setja fram himinháa rekstrartekjuliði til að lækka sýnilegan rekstrarkostnað og setja hann fram sem hlutfall af heildareignum. Blekkingarleikurinn felst einnig í því að setja fram gríðarlega velgengni í ávöxtun og taka sem dæmi 5 ára ávöxtun yfir mestu uppsveiflutímabilin í stað10-15 ára meðalraunávöxtunar sem nær þá yfir a.m.k. eitt niðursveiflutímabil. Undantekningarlaust er sú ávöxtun litlu hærri en meðalraunávöxtun verðtryggðra innlánsreikninga.

Svo er vísað til hinna ýmsu tryggingafræðilegu úttekta og útreikninga máli sínu til stuðnings svo að sjóðsfélagar skilji örugglega ekkert í því sem þeir eru að segja eða gera, heldur taki villandi upplýsingum sem heilögum sannleika.

Í ljósi þess að rekstrarkostnaður lífeyrissjóða á Íslandi er ekki undir 3 milljörðum ákvað ég að taka smá dæmi sem er beint úr ársskýrslum nokkurra sjóða.

Hér er dæmi um rekstrarkostnað nokkurra stærstu lífeyrissjóðanna.

	Rekstrarkostn.	Launakostn.	Stöðugildi	Forstj.laun
Lsj. starfsmanna ríkisins	815.281.000	245.000.000	38,4	19.771.000
Lífeyrissj. Verslunarmanna	424.426.000	269.000.000	27,5	30.000.000
Gildi lífeyrissjóður	367.750.000	188.373.000	23	21.534.000
Sameinaði Lífeyrissjóðurinn	237.346.000	135.463.000	16	16.768.000
Stapi Lífeyrissjóður	173.494.000	86.000.000	11,6	12.917.000
Stafir	153.420.084	94.290.790	10,5	19.048.011
Samtals.	2.171.717.084	1.018.126.790	127	120.038.011

Þetta eru 6 af 37 sjóðum sem taka við iðgjaldi. Hafa ber í huga að margir þeirra eru smáir og umsýsla þeirra er í höndum bankanna sem taka umsýslugjald fyrir.

Það er sorglegt til þess að hugsa hve miklu sjóðirnir hafa tapað án þess að koma hreint fram við sjóðsfélaga sína og opna bækur sínar og viðurkenna tapið.

Í staðinn eru viðhafðir endalausir feluleikir og talnaútúrsnúningar.

Rekstrarkostnaður sjóðanna er algerlega glórulaus í ljósi þess að fjárfestingar sjóðanna eru að upplagi nákvæmlega eins. Það er hreint með ólíkundum að ekki skuli vera búið að sameina og hagræða meira en raun ber vitni.  Til hvers er verið að reka alla þessa sjóði sem gera nánast það sama?

Það sem aðallega hefur staðið í vegi fyrir sameiningu sjóða er þríþætt:

1. Sjóðirnir standa misvel og hafa mjög mismunandi samtryggingu fyrir sína sjóðsfélaga, en þetta eru megin rök þeirra sem stjórna.

2. Sjóðirnir standa fyrir mismunandi hagsmunagæslu fyrirtækja, þ.e. sum fyrirtæki setja það sem skilyrði við ráðningu starfsfólks að það greiði í tiltekinn lífeyrissjóð sem hugnast viðkomandi fyrirtæki og veitir því t.d. aðgang að fjármagni. Enda eru Samtök Atvinnulífsins ráðandi afl í flestum lífeyrissjóðum.

3. Stjórnendur sjóðanna hafa öðlast gríðarleg völd og eru með valdamestu mönnum þjóðarinnar í viðskiptalífinu. Þessi völd verða ekki gefin eftir átakalaust, en í ljós hefur komið að hagsmunagæsla þessara aðila er í fæstum tilfellum í þágu eigenda, þ.e. sjóðsfélaganna.Aðeins brot af því rugli sem viðgengist hefur í sjóðunum hefur litið dagsins ljós. Fyrir vikið er  ekki skrítið að þeir verji sig með þessum hætti.

Tap sjóðanna er varlega áætlað að lágmarki um 40% -50% af öllum eignum.

Klíkustefna hefur viðgengist í fjarfestingum sjóðanna um áratugaskeið enda hafa sjóðirnir ákvörðunarvald um hverjir fá að eignast og reka fyrirtækin og hverjir ekki. Þetta ákvörðunarvald birtist m.a. í formi stjórnasetu í stærstu fjármálastofnunum landsins þar sem stjórnarmenn sjóðanna sitja í bankastjórnum og ráðstafa völdum til vildarfyrirtækja og vildarvina.

Þekkt dæmi um óheftan aðgang fyrirtækis að fjármagni úr sjóðum lífeyrissjóðs og banka í hans eigu, er dæmi Víglunds Þorsteinssonar eiganda og stjórnarformanns BM-Vallár og fyrrverandi stjórnarformanns Lífeyrissjóðs Verslunarmanna. Þetta væri ekki í frásögu færandi nema fyrir þær sakir að BM-Vallá hefur ekki skilað ársskýrslum til RSK síðan 1995, sem er jú grunnforsenda eðlilegra lánveitinga við mat á greiðslugetu og áreiðanleika fyrirtækja, fyrir utan að vera ólöglegt. Ætli þeir hafi verið beittir dagsektum fyrir vikið?

Dæmi um villandi framsetningu:

Stafir Lífeyrissjóður

Rekstrarkostnaður var aðeins 84,5 milljónir árið 2007

Bls. 4 í ársskýrslu Lífeyrissjóðsins Stafa frá árinu 2007

“Rekstrarkostnaður sjóðsins á árinu 2007 var 84,5 milljónir króna og lækkaði um

37,3 milljónir króna eða um 31% frá fyrra ári. Rekstrarkostnaður sem hlutfall af

iðgjöldum hefur því lækkað um rúmlega 2,3 prósentustig sl. 2 ár. Heildarkostnaður,

þ.e.a.s. rekstrarkostnaður að viðbættum fjárfestingagjöldum, lækkaði um 32,9

milljónir króna frá fyrra ári eða um 17,8%. Hefur þá að fullu verið tekið tillit til

sameiningarkostnaðar frá 2006. Á fyrsta heila starfsári sínu náðist því fram mikil

hagræðing og reyndar mun meiri en áætlanir gerðu ráð fyrir miðað við árslok

2007.” Sem hlutfall af eignum var rekstrarkostnaður aðeins 0,1%.

 
Hvernig getur rekstrarkostnaður verið 84,5 milljónir þegar launakostnaður er 94.3 milljónir ?

Sjóðirnir virðast búa til rekstrartekjulið á móti kostnaði til að blekkja sjóðsfélaga.

Rekstrarkostnaður sjóðsins á 10,5 stöðugildi var 153.420.084,-

Bls. 33 í ársskýrslu Lífeyrissjóðsins Stafa frá árinu 2007

Fjárfestingargjöld
Skrifstofu- og stjórnunarkostnaður .....................................  68.885.618

Rekstrarkostnaður
Skrifstofu- og stjórnunarkostnaður .....................................  84.534.466

Bls. 41 í ársskýrsla Lífeyrissjóðsins Stafa frá árinu 2007

Laun og launatengd gjöld greinast þannig:

Laun                                                                             79.313.976

Launatengd gjöld                                                            14.976.814

Samtals launakostnaður                                                 94.290.790

Laun og tengd gjöld sbr. ofar skiptist á milli rekstrarkostnaðar og fjárfestingargjalda.

Stöðugildi árið 2007 voru 10,5

Ólafur Sigurðsson, framkvæmdarstjóri var með 19.048.011 í laun.

Gildi Lífeyrissjóður.

Bls. 34
Fjárfestingargjöld:             

Skrifstofu- og stjórnunarkostnaður                  125.233.000
Rekstararkostnaður:

Skrifstofu- og stjórnunarkostnaður                  242.517.000

Rekstrarkostnaður samtals          367.750.000

Laun á 23 Stöðugildi.

Launatengd gjöld                                              188.373.000

Árni Guðmundsson, framkvæmdastjóri            21.534.000

 

LSR Lífeyrissjóður starfsmanna Ríkisins.

Rekstrarkostnaður LSR og SH  Bls. 50

Skrifstofu- og stjórnunarkostnaður     270.169.000

Annar rekstrarkostnaður                        9.502.000

Rekstrarkostnaður alls                  279.671.000

Fjárfestingargjöld

Skrifstofu- og stjórnunarkostnaður     187.331.000

Önnur fjárfestingargjöld                     348.279.000

Fjárfestingargjöld alls                   535.610.000

Samtals Rekstrarkostnaður      815.281.000

Bls. 78
Launakostnaður og fjöldi starfsmanna
Hlutdeild sjóðsins í heildarlaunakostnaði Lífeyrissjóða Bankastræti 7 nam 245 millj. kr. árið 2007. Hann skiptist þannig að heildarlaun voru 203,6 millj. kr. og launatengd gjöld 41,4 millj. kr. Stöðugildi hjá Lífeyrissjóðum Bankastræti 7 voru 38,4 á árinu 2007 og hlutdeild sjóðsins metin 35,3 stöðugildi.

17. Laun til stjórnar, framkvæmdastjóra og endurskoðenda

Heildarlaun til stjórnar og framkvæmdastjóra sjóðsins á árinu 2007 greinast þannig:

Ögmundur Jónasson, stjórnarformaður 2007 1.520.000

Birna Lárusdóttir 760.000

Eiríkur Jónsson 805.000

Gunnar Björnsson 775.000

Maríanna Jónasdóttir 1.186.000

Páll Halldórsson 802.000

Sigrún Valgerður Ásgeirsdóttir 760.000

Trausti Hermannsson 820.000

Varamenn í stjórn:

Elna Katrín Jónsdóttir 23.000

Ingvi Már Pálsson 46.000

Viðar Helgason 91.000

Þórhallur Vilhjálmsson 137.000

Samtals greiðslur til stjórnarmanna 7.727.000

Haukur Hafsteinsson, framkvæmdastjóri LSR og LH  19.771.000

 

Lífeyrissjóður Verslunarmanna.

Fjárfestingargjöld

Skrifstofu- og stjórnunarkostnaður . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 221.211.000

Rekstrarkostnaður

Skrifstofu- og stjórnunarkostnaður . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 203.215.000

Samtals Rekstrarkostnaður                                                        424.426.000

Launakostnaður                                                                          270.000.000

Þorgeir Eyjólfsson framkv.stjóri                                                     30.000.000

Stöðugildi eru 27,5

Ef veitt væru verðlaun fyrir mest villandi framsetningu gagna þá væri Þorgeir Eyjólfsson Íslandsmeistari.

Þorgeir Eyjólfsson forstjóri Lífeyrissjóðs verzlunarmanna:“Rekstrarkostnaður LV hefur ætíð verið með því lægsta sem gerist meðal lífeyrissjóða landsins og var til dæmis 0,05% í hlutfalli af eignum á árinu 2007”.

Eignir voru í árslok 2007 rúmir 269 milljarðar. Þá ætti rekstrarkostnaður 0,05% einungis að vera 135 milljónir. Þegar launakostnaður einn og sér er 270 milljónir getur þetta ekki staðist, enda gufar þessi raunkostnaður ekki upp í bókhaldstilfæringum, svo mikið er víst.

Hvað ætli Þorgeir sé með í laun sem hlutfall af þjóðarframleiðslu eftir skatta og afborganir lána ?

Líklega væri útkoman ekki mjög há.

Dæmi um villandi upplýsingar frá landsambandi lífeyrissjóða.

 ”Gjaldmiðlavarnarsamningar lífeyrissjóðanna hafa dregið úr sveiflum á gjaldeyrismarkaði.

Það er villandi að tala um að lífeyrissjóðir hafi tekið stöðu með krónunni og „veðjað“ á að hún myndi styrkjast þar sem ekki er hægt að aðskilja erlendu eignirnar og gjaldmiðlaskipta- samningana. Það er ennfremur beinlínis rangt að halda því fram að íslenskir lífeyrissjóðir hafi stundað spákaupmennsku með gjaldmiðilinn, þvert á móti hafa þeir stuðlað að sveiflujöfnun á innlendum gjaldeyrismarkaði, öfugt við spákaupmennsku sem stuðlar að ýktum sveiflum á gjaldeyrismarkaði.”

Grein Hrafns Magnússonar, framkvæmdastjóra Landssamtaka lífeyrissjóða sem birtist í Morgunblaðinu.

Ef það væru til viðurlög við rakalausum þvættingi þá væri Hrafn í afar slæmum málum.

Bankarnir gátu ekki veðjað gegn krónunni nema hafa einhvern til að veðja á móti.

Það þarf að lágmarki  tvo til að gera veðmál.

Kær kveðja

Ragnar Þór Ingólfsson.

Endastöð Verkalýðsforingja..

Er þetta ekki dæmigert fyrir verkalýðsforingja að enda í svona stöðu. Það er löngu vitað mál í hvora áttina hvati þessara manna leitar.

Nú fær Gylfi glampa í augun og fiðring í magan... Hvenær kemur að mér... hvenær kemur að mér....

Ásmundur bankastjóri um tíma