Svör við gagnrýni á grein mína.

Svar við gagnrýni um skrif mín um lífeyrissjóð verslunarmanna. 

Ég tók dæmi um greiðslu 12% launa í séreign með 8% hefðbundnum innlánsvöxtun en ekki raunvöxtum eins og LV telur að ég hafi notað sem meginforsendu í stað þess að greiða í lífeyrissjóð.

Ég var fyrst og fremst að vekja athygli á því hve háar upphæðir væru í gangi og gagngrýndi um leið hversu lítið virtist skila sér til baka til lífeyrisþega.

Það sem fólk telur almennt er að ég hafi kynnt mér málin mjög einhliða en uppsetning greinar minnar snérist líka um það að koma fólki í skilning um hverjir hafa raunveruleg völd yfir sparifé okka, í hvað það væri notað, hversu miklu væri búið tapa og hugmyndir um hvernig betur mætti dreifa áhættunni í fjárfestingum.

Ég geri mér fulla grein fyrir hvað samtryggingin stendur og reyndar tel ég að Guðmundur Gunnarsson sé sá eini sem hefur komið þessu annars illskyljanlega hugtaki einna best til skila með grein sinni dags.7 des.2007 þegar hann svarar gagnrýni á sjóðina.

Það sem ég hef hinsvegar gagnrýnt er að ég er efins um að kostnaður við samtrygginguna sé eins mikill og menn vilja láta og geri ég athugasemdir við útreikningaforsendur tryggingafræðilegrar úttektar samkvæmt lögum.

Máli mínu til stuðnings gæti ég nefnt að LV telur sig ekki þurfa að skerða lífeyrisréttindi þrátt fyrir gríðarlegt tap á fjárfestingum sjóðsins ásamt yfir 20% hækkun á lífeyrisréttindum undanfarin 10ár.

Ég er sammála Guðmundi í einu og öllu varðandi nauðsyn samtryggingarinnar og tel að lög um lífeyrissjóði séu eingöngu til þess fallin að verja hagsmuni okkar en stóra spurningin er eftir sem áður.

Hvað eru samtök atvinnulífsins að gera sem ráðandi afl í sjóðum okkar, ekki reikna ég með að þeir hefðu áhuga á að launafólk hefði ráðandi atkvæðisrétt í stjórnum fyrirtækja.

Ég er mjög á móti þessari tengingu sem og fjárfestingastefnu sjóðsins ásamt því að mér finnst glórulaust að SA með þorgeir í farabroddi skuli ætla að seilast í vasa okkar eftir aurum til að fjárfesta í hálf gjaldþrota og gjörspilltu atvinnulífi.

Ég tel það forgangsverk að bæta trúverðuleiki og ímynd stjórnenda og fyrirtækja í landinu áður en við tökum slíkt skref.
Hvað liggur svo á að selja fyrirtækin í því markaðsumhverfi sem nú er. Eru menn að gefa upp á nýtt áður en þeir missa völdin?
Ég vil að lokum bæta því við að í mínum huga er Guðmundur hinn eiginlegi verkalýðsforngi þessa lands og hvet hann til að taka málstað okkar sem eigum svo mjög undir högg að sækja og hjálpi okkur að ná lífeyrissjóðunum úr höndum þessara manna sem fara svo frjálslega með ævisparnað okkar.

Ragnar Þór Ingólfsson