Af hverju að fella kjarasamninga?

Málflutningur verkalýðsforystunnar og dómsdagsspár ef kjarasamningar verði felldir er með svo miklum ólíkindum að maður spyr sig hverra hagsmuna þeir séu raunverulega að gæta og það ekki í fyrsta skipti.

Af hverju að fella nýgerða kjarasamninga?

Það skiptir í raun engu hvort launahækkanir verði 5, 10 eða 15% ef launafólki verður ekki tryggður einhver stöðugleiki vegna verðbólgu áhrifa samningsins á gríðarlegum skuldavanda heimilanna. Það er í raun ótrúlegt að SA skuli ekki taka á skuldamálum alþýðunnar því eina lífæð margra fyrirtækja er aukin neysla.

Það er ekkert í þessum samningi sem tryggir að kaupmáttur skili sér til launafólks annað en fyrirvarar um að haldnar verði nokkrar aukasýningar á þeim farsa sem birtist þjóðinni í formi "kjaraviðræðna".

Það er ekkert í þessum samningum sem tryggir millitekjufólki hækkanir og að atvinnurekendur geti ekki sniðgengið hækkanir með því að segja upp fólki og ráða svo aftur á sömu gömlu kjörunum.

Það eina sem er tryggt í nýgerðum samningum er 10% verðbólga næstu 3 árin og telst það varlega áætlað þar sem verðbólguspár seðlabakans og hagdeildar alþýðusambandsins hafa aldrei staðist frá því mælingar hófust.

Lausn verkalýðshreyfingarinnar á skuldavanda heimilanna er að efla leigumarkað og félagslegt húsnæðiskerfi, styrkja hugmyndafræðilegt gjaldþrot ríkisstjórnarinnar og algjört úrræðaleysi. BRAVÓ!

Samningurinn tryggir fjármagnseigendum það litla sem eftir er af eiginfjárgrunni almennings í fasteignum sínum ásamt því að fyrirtækin munu að öllum líkindum skila hækkunum samningstímans fljótlega út í verðlagið, ekki ósvipað og olíufyrirtækin eru fljótari að hækka en lækka.

Í lífeyrismálum hafa aðilar vinnumarkaðarins náð saman um að skrúfa lífeyirsiðgjöld í 15,5% fyrir árið 2020. Það hlýtur að vera lágmarks krafa skattgreiðenda að sömu aðilar geri grein fyrir því hvernig sjóðirnir komi til með að standa af sér kerfisbundin áföll fjármálamarkaða áður en þeir hækka iðgjöldin sem voru hækkuð síðast um 20% árið 2006 eða úr 10 í 12%. Ekki hafa spurningum verið svarað eins og 500 milljarða halli á opinbera kerfinu sem skattgreiðendur þurfa að brúa næstu árin og þeirri lykil spurningu hvort þetta sjóðsöfnunarfyrirkomulag í því formi sem það er í, gangi á annað borð upp. 

Hvað er til ráða og hvað á að gera?

Eru verkföll eina lausnin og af hverju í ósköpunum talar verkalýðshreyfingin niður verkfallsvopnið?

Af hverju hefur ekki verið haldin einn einasti samstöðufundur/mótmæli á vegum verkalýðshreyfingarinnar frá hruni?

Eru önnur ráð til ná kröfum okkar fram? 

Það á að hafna þessum samningum og krefjast þess að samhliða launahækkunum verði launafólki tryggður stöðugleiki vegna húsnæðisskulda í formi breytinga á neysluvísitölugrunni eða þaki á vexti og verðbætur. Áætlun um afnám verðtryggingar hlýtur að vera krafa í því samhengi.

Frá því að verðtrygging launa var afnumin á sínum tíma hafa fjármagnseigendur, sem stjórna stöðugleikanum, haft beinan hag af óstöðugleika í formi verðbóta.

Hvernig væri að dreifa þessari ábyrgð þannig að stöðugleiki verði allra hagur og ábyrgð þeirra sem eiga fjármagn eða stýra fjármagni í umferð verði jöfnuð við hag almennings af stöðugu verðlagi.  

Hvernig náum við slíku fram?

Ein af lífæðum fyrirtækja er aðgangur að eftirlaunasjóðum launafólks. Við getum hæglega réttlætt að launþegahreyfingin komi í veg fyrir frekari fjárfestingar lífeyrissjóðanna í atvinnulífinu þar til framtíð launafólks og heimila verði tryggð. Það er með öllu óábyrgt að fjárfesta í atvinnulífi eða á markaði þar sem óstöðugleiki og verkföll eru yfirvofandi.

Nýr Banki.

Til að vinna gegn mismunun, okurvöxtum og innheimtuofbeldi sem venjulegt vinnandi fólk þarf að þola á hverjum einasta degi, er að gefa fólki kost á að sniðganga valdið.

Að sniðganga valdið er að stilla fjármálafyrirtækjunum upp við vegg með stofnun banka og veiti þar með umbjóðendum sínum skjól frá hótunum banka og fjármálastofnana sem lofa viðskiptavinum sínum endalausu einelti vegna okurvaxta og forsendubrests, skrifi þeir ekki undir afarkosti eins og broslegar 110% leiðir sem verða orðnar 130% hið minnsta á samningstímabili kjarasamninga. 

Eitt helsta vopn fjármálastofnanna er samstaðan gegn fólkinu til að hafa sem allra mest út úr þegar töpuðum kröfum sínum, þeir sem geta borgað borga, þeir sem geta það ekki verða yfirskuldsettir til eilífðarnóns. Þetta er gert með því að koma í veg fyrir að venjulegt fólk geti flúið til annarra fjármálastofnanna ef því ofbíður þeir afarkostir sem í boði eru. 

Verkalýðshreyfingin er að velta yfir 10 milljörðum á ári og rekstrarkostnaður er ríflega 2 milljarðar. Okkur sem finnst uppskeran heldur rýr og sú staðreynd að þeir sigrar sem hafa náðst í baráttunni við ofbeldi fjármálafyrirtækja, hafa verið fyrir tilstilli einstaklinga sem hafa leitað réttar síns gegn grímulausu óréttlætinu og unnið mikilvægustu sigrana á meðan verkalýðshreyfingin og ríkisstjórnin horfir á úr fjarlægð og kemur með hvert úrræðaleysið á fætur öðru sem yfirleitt er úrhelt og úr sér gengið áður en það kemur til framkvæmda. 

Nú er ljóst að forystusveit ASÍ ætlar að nota verðtrygginguna sem skiptimynt fyrir atkvæði inn í evrópusambandið og ýta þannig alþýðunni til kosninga um aðild með byssustinginn í bakinu.

Svo rætnar eru pólitískar tengingar og pólitískar skoðanir æðstu ráðamanna verkalýðshreyfingarinnar að stórskaði mun hljótast af fyrir alþýðu þessa lands.

Atvinnurekendur kvarta sáran undan því að það séu engar og verði engar fjárfestingar í atvinnulífinu á meðan lífeyrissjóðirnir kvarta undan því að lítið sem ekkert sé um fjárfestingakosti.

Þeir tveir einstaklingar sem kvartar mest yfir þessu ástandi eru í forsvari fyrir báða þessa hópa.

Þetta er ekki í fyrsta skipti sem maður verður óþægilega ringlaður á málflutningi aðila vinnumarkaðarins.

Er aðgerðarleysið og uppgjöfin meðvituð leið til að tryggja sérhagsmunahópum völd og til að tryggja aðilum vinnumarkaðarins sem eru að verða einhverskonar Ríki í Ríki sífellt stærri hluta af heildarlaunum og launakostnaði einstaklinga og fyrirtækja með því að hækka iðgjöld í lífeyrissjóði og með stofnun endalausra sjóða innan SAASÍ.

Fellum samningana og látum þá sem fá ríflega greitt fyrir að sinna hagsmunagæslu fyrir okkar hönd, vinna vinnuna sína.

Við höfum sýnt ábyrgð og umburðalyndi og tryggt valdhöfum og fjármagnseigendum allt það svigrúm og allan þann stöðugleika sem innistæða er fyrir. Nú er nóg komið.

Ef við berjum ekki í borðið og segjum NEI! hingað og ekki lengra. Hvenær þá? 

Ragnar Þór Ingólfsson 

Stjórnarmaður í VR.