Rekstrarkostnaður lífeyrissjóða 2 hluti.

Rekstrarkostnaður lífeyrissjóða er ekki undir 10 milljörðum á ári eða þrefalt hærri hið minnsta miðað við fyrri úttekt mína á kostnaði við rekstur sjóðanna. 

Fyrri pistillinn sem ég tók saman átti að vera rökstuðningur greinar sem ég ætla að birta í vikunni.

Þar tók ég saman sýnilegan rekstrarkostnað lífeyrissjóðanna þ.e. kostnaður sem er skilgreindur rekstrarkostnaður í ársreikningum sjóðanna. Í þessari samantekt minni er um að ræða sýnilegan rekstrarkostnað upp á rúmlega 3,3 milljarða á ári. Það sem vantar inn í þær tölur er falinn kostnaður sem hvergi kemur fram í bókum sjóðanna.

Erlend fjárfestingargjöld er falinn umsýslukostnaður verðbréfamiðlara og er hann dreginn frá erlendum eignum sjóðanna í formi lægri vaxta, innlausnargjalds eða í gegnum hefðbundna umsýsluþóknun vegna verðbréfaviðskipta. Samkvæmt heimildarmönnum mínum sem hafa unnið að fjarfestingum fyrir lífeyrissjóði erlendis er þessi kostnaður að lágmarki 1% á ári. Erlendar eigur lífeyrissjóðanna árið 2009 voru 500 milljarðar þannig að sjóðirnir eru að greiða lágmark 5 milljarða í umsýslukostnað vegna erlendra eigna sinna.

Einnig er vel falinn mikill rekstrarkostnaðar á innlendum verðbréfasjóðum sem skilar sér í bækur sjóðanna sem lægri ávöxtun.

Hvernig er rekstrarkostnaður framtakssjóðs skilgreindur í bókum sjóðanna?

Því er varlega áætlað að rekstrarkostnaður íslenska lífeyrissjóðakerfisins sé ekki undir 10 milljörðum á ári sem er töluvert langt rá því að vera það lægsta innan ríkja OECD nema þau beiti sambærilegum brellum til að fegra kostnað við kerfið.