Blekkingar Lífeyrissjóða kafli 2.

Það virðist allt vera hrunið nema eignir lífeyrissjóðanna.

Nú keppast lífeyrissjóðir við að lýsa yfir óbreyttum lífeyrisréttindum eða smávægilegum skerðingum lífeyrisréttinda. Þetta má lesa úr heilsíðuauglýsingaherferð þeirra, sem er í fullum gangi, fyrst lífeyrissjóður verslunarmanna, svo Gildi sem birtir heilsíðu auglýsingu í blöðunum í dag.

Miðað við framsetningu auglýsingana er um að ræða ótrúlega góða afkomu miðað við ástand markaða vegna bankahrunsins. Áberandi er í málflutningi þeirra að erlendar eignir lífeyrissjóðanna séu vel tryggðar í hinum ýmsu fjárfestingasjóðum um allan heim en hafa þó aðallega orð á þessari meintu gæfu sjálfir. Einnig virðist innlend skuldabréfaeign sjóðanna í tæknilega gjaldþrota fyrirtækjum og gjaldþrota bönkum vera afskrifaðar lítið sem ekkert.

Hvernig er þetta hægt?

Jú við getum tekið dæmi með upphæðum sem við asnarnir skiljum.

Lífeyrissjóðurinn á 20.000kr. króna ávísun í bókhaldinu. Þeir vita hinsvegar að sá sem gaf út tékkan á ekki fyrir honum. þ.e. innistæðan er líklega ekki nema um 3.500kr.

Hvað er hægt að gera? Ef sjóðurinn afskrifar tékkan strax og lágmarkar tapið með því að fá það litla sem hægt er að fá út úr honum, lækka heildareignir þeirra stórlega.Þar sem lífeyrissjóðirnir eru í mikilli sjóðssöfnun og fá mun meira inn í sjóðina en þeir greiða út, geta þeir beðið með þessar afskriftir eins og þeim sýnist eða svo lengi og þurfa þykir. Alveg þangað til að útgreiðslur verða hærri en iðgjöld sem má ætla að gæti orðið eftir um 15-20 ár.

Það er því betra að sleppa því að afskrifa tékkan og geyma í bókhaldinu sem 20.000 kr. meðan innistæðan fyrir honum lækkar og lækkar, eða þar til á endanum að hún verður verðlaus. Svo verður hann afskrifaður þegar hagnaður af hlutabréfum eða öðrum fjárfestingum verður nægilega mikill til að ná jafnvægi í bókhaldinu og tapinu þar með dreift án þess að sjóðsfélagar taki eftir.

Af hverju að standa í þessum feluleik?

Lífeyrissjóðirnir standa nú í mikilli trúverðuleika og álits herferð til að missa ekki mjólkurkýrnar sem við sjóðsfélagar erum, og greiðum í þessar peningahýtur sem aldrei fyrr.

Lífeyrissjóðirnir hafa verið valdamestir í íslensku viðskiptalífi undanfarin áratug. Þeir sem þar stjórna vilja með öllum ráðum halda fengnum hlut enda sjóðunum til helminga stjórnað af hákörlum atvinnulífsins.Sjóðirnir eru enn mjög valdamiklir enda þeir einu sem hafa eitthvað laust fé í formi iðgjalda til að fjárfesta í gjörspilltu og siðlausu atvinnulífi. Það er því eðlilegt að þessi völd verða varin með kjafti og klóm hvað sem það kostar, enda skiptir kostnaður ekki máli þar sem hann kemur úr vösum sjóðsfélaga.

Framsetning auglýsinga eru að upplagi eins þ.e. sýna fram á að eignir í dag séu litlu minni en eignir í fyrra sem er eitt helsta efni herferðarinnar. Þetta er gert með mjög villandi hætti.

Gildi.

Eignir í árslok 2007   238 milljarðar Eignir í árslok 2008   209 milljarðar.

Lífeyrissjóður Verslunarmanna.

Eignir í árslok 2007   269 milljarðar Eignir í árslok 2008   249 milljarðar.

Þetta hljómar sem frekar lítill munur og kanski það fyrsta sem manni dettur í hug að sjóðirnir hafi bara sloppið nokkuð vel frá þessu öllu saman. En við skulum skoða hvernig þetta er gert.

Fegrun bókhaldsins.

Inn í þessum tölum eru iðgjöld sjóðsfélaga fyrir árið 2008 sem eru sett fram sem bankainnistæður og sundurliðað síðar. þetta eru um 5 milljarða munur hjá Gildi en 12,1 milljarður hjá LV.Síðan taka þeir sjóðsfélagalánin og skrifa upp verðbætur á þeim í botn. Þannig að stór hluti af fegrun bókhaldsins kemur úr okkar eigin vösum.  

Hlutabréf er ekki hægt að afskrifa á morgum árum. Eftir að sjóðirnir töpuðu um 95% af öllu innlendu hlutafé, enda fjárfestu þeir nær eingöngu í fjármálalífinu og fyrirtækjum sem voru annáluð fyrir vafasama kaupréttarsamninga ofurlaun og ofurlán án ábyrgða, þurfa þeir að beyta allri sinni talna og bókhaldsþekkingu og auglýsa svo með okkar peningum til að hylma yfir þetta glórulausa sukk og er það gert á okkar kostnað.

Verðbréf og skuldabréf er hægt að afskrifa á mörgum árum.  

Séreignarsjóðir hjá lífeyrissjóðunum voru reknir á sama hátt og uppsafnaður lífeyrir vegna áunna réttinda við 67 ára aldur og eiga þær eignir að vera vel tryggar í hinum ýmsu sjóðum. 

Á sama tíma tala þessir sömu menn um hversu erfiðlega gangi að losa um eignirnar vegna „markaðsaðstæðna” því lítið fáist fyrir þessar annars svo mjög „verðmætu” eignir við núverandi aðstæður og seljanleiki á mörkuðum sé lítill sem enginn. Á meðan keyra þeir upp verðbætur á húsnæðislánum sjóðsfélaga til að fegra tapið á innlendum hlutabréfum.

Úr yfirlýsingu frá Landssamtökum Lífeyrissjóða:

 

„Tillögur um fyrirframgreiðslu á séreignarsparnaði þurfi að taka mið af því að ekki sé hægt að greiða séreignarsparnað út nema búið sé að selja verðbréf sem fjárfest hefur verið í.  Til þess að hægt sé að selja fjárfestingar og breyta í laust fé þurfi einhver kaupandi að vera til staðar. Í dag sé seljanleiki á verðbréfamörkuðum lítill sem enginn og því verulegum vandkvæðum bundið að selja fjárfestingar sjóðanna.

Ef opnað er fyrir útgreiðslu á séreignarsparnaði án þess að hugað sé að því að breyta fjárfestingum í laust fé sé hætta á að fjárfestingar sjóðanna lækki, þó að ekki takist að selja nema lítinn hluta þeirra. Raunveruleg hætta sé á að eignaverð myndi lækka verulega og ekki væri hægt að greiða sjóðfélögum séreign sína út. Inneign allra sjóðfélaga myndi skerðast, óháð því hvort þeir óski eftir fyrirframgreiðslu.”

Úr grein sem birtist í Morgunblaðinu 15. febrúar 2009 eftir þá Arnald Loftsson, framkvæmdastjóra Frjálsa lífeyrissjóðsins, Gunnar Baldvinsson, framkvæmdastjóra Almenna lífeyrissjóðsins,  Marinó Örn Tryggvason, forstöðumann eignastýringar fagfjárfesta hjá Kaupþingi og Tryggva Guðbrandsson, framkvæmdastjóra íslenska lífeyrissjóðsins,  

 

 Við erum fremst í skrúðgöngu alheimsefnahagshrunsins

Alls staðar blasir sama ástandið við. Hrun á olíu,álverði og stálverði vegna þess að framleiðendur í Asíu sem og annars staðar í heiminum eru farnir að draga til baka fyrirframpantanir á hráefni og eru að búa sig undir það versta.Fraktskip heimsflotans sem áður voru yfirfull eru farin að sigla á milli hafna heimsins hálf tóm. Svissneska bankakerfið er á barmi hruns með öllu tilheyrandi, og svo mætti lengi telja.

Meðan á þessu stendur  prenta Bandaríkjamenn peninga eins og enginn sé morgundagurinn, dæla fjármagni í góðar og mis vonlausar peningahýtur, til að halda þegnum sínum uppi á kostnað allra þeirra sem eiga eitthvað undir með dollaranum. Með hverjum prentuðum peningaseðli, rýrnar verðgildi þeirra seðla sem fyrir eru í umferð. Með öðrum orðum „verðbólga” í sinni tærustu mynd sem er jú vel þekkt fyrirbrigði á Íslandi.

Nýjasti björgunarpakki Bandaríkjamanna samanstóð af litlum 90.000 milljörðum og hvetja bandarísk stjórnvöld nú framleiðendur til að kaupa sem minnst af hráefni erlendis frá. Hættan  er sú að þegar markaðir í Asíu, sem eiga allt undir í framleiðslu, hrynja gæti dollarinn þar af leiðandi hrunið með ófyrirsjáanlegum afleiðingum. Ekki hafa Kínverjar nú verið svo ýkja hrifnir af Kananum nema þá helst vegna þeirra gríðarlegu viðskipta sem dollarinn færir þeim.

Hvað hefur allt þetta að gera með Lífeyrissjóði á Íslandi?

Hin eiginlega stoð pappírspeninga- og bréfa hagkerfisins þ.e.framleiðsla, verslun,vinnuframlag o.s.frv. er að hruni komin um gjörvalla heimsbyggðina hljóta böndin að beinast að sýndarveruleikahagkerfinu sem trónir yfir hinni eiginlegu vermætasköpun. Ef rétt reynist þá er sú stoð afar veik, ef framleiðslan á að vera hinn margfrægi gullfótur þessa sýndarmennskubrjálæðis, þá væri nær að nota orð eins og líkþorn. Í besta falli tánögl.

Hvað gerist þegar kemur að skuldadögum og innlausna þessara sýndareigna?

Á einhverjum tímapunkti þarf að núllstilla og leiðrétta sýndarmennskubrjálæðið sem pappírs- og bréfa hagkerfið er orðið. Hagkerfi sem byggir á hugmyndafræðinni: þú skuldar mér og ég skulda þér í formi samninga og bréfa sem einskis virði eru þegar á reynir.

Þegar hrunið á hlutabréfum, sem eru hlutir í fyrirtækjum sem fyrir utan bankana eru þau einu sem skila einhverjum eiginlegum verðmætum eru ekki lengur verðmæt hversu mikil raunveruleg verðmæti eru þá eftir í sýndarveruleikahagkerfinu?

Eru Lífeyrissjóðirnir að „Brenna Inni” með eigur okkar og ævisparnað til að kaupa sér frið og tiltrú svo viðhalda megi völdum útvaldra sem viðgengist hefur um áratuga skeið í kringum þessar peningahýtur?

Er það sama að gerast með erlendar eigur sjóðanna, (sem telja um 30% af uppsöfnuðum ævisparnaði okkar eða um 480 milljarða króna) og gerðist þegar lífeyrissjóðirnir lögðu nær allt hlutafé sitt undir í fjármálasukk bankanna með tilheyrandi óbjóði og töpuðu yfir 340 milljörðum króna eða yfir 95% af öllu innlendu hlutafé. „Sparifé” launþega sem var nýtt til að veðja á rangan hest.

Veðmálin með íslensku krónuna komu svo endanlega í veg fyrir að gríðarlegur gengishagnaður yrði innleystur með sölu erlendra eigna við fall fjármálakerfisins á Íslandi. Nú þegar stoðir fjármálakerfa annarra landa eru að hruni komnar, verða erlendar eigur okkar líklega á endanum verðlausar ef ekki verður gripið til aðgerða strax ef það er ekki orðið of seint nú þegar.

Hvert er raunverulegt verðgildi innlendra og erlendra eigna lífeyrissjóðanna?

Bankarnir voru helstu ráðgjafar lífeyrissjóðanna.Það vita allir hvernig fór fyrir þeim.

Hversu lengi eigum við að trúa og trúa ?

Hversu miklu þarf að tapa svo fólk átti sig á alvarleika málsins ?

Margt af því sem við erum mötuð á í dag er hafið yfir alla almenna skynsemi.

Miðað við þann gríðarlega kostnað sem kostar að reka kerfið ásamt því hvernig er fjárfest, gengur dæmið ekki upp.

Avöxtun sjóðanna hefur verið eins og flóð og fjara undanfarin ár eða allt frá því að lágmarks trygging launa var bundin í lög árið 1998. Árið 2000-2001 var síðasta stóra hrun, hið svokallaða .com hrun og var gríðarlegt tap á eignum sjóðanna afskrifað á tveimur til þremur árum. Nú 2008 er hrunið margfalt stærra en tapið virðist minna ???

Hvað gerist næst? Hvenær verður næsta hrun? 

Er ekki betra að losna við verðtrygginguna og fá að eignast fasteignir okkar, sem er okkar mikilvægasti lífeyrir, í friði fyrir þeim sem stjórna okkar eigin peningum. Þetta getur einungis endað á einn veg við óbreytt ástand.

Við endum okkar ævikvöld, búin að greiða fasteignir okkar upp mörgum sinnum á lífsleiðinni, fáum lífeyrisgreiðslur með viðbættum greiðslum frá tryggingastofnun þar sem lágmarksréttindi geta ekki dugað fyrir lágmarks framfærslu á sama tíma verðum við enn að borga af íbúðarlánum. 

Er þetta það sem við viljum?

Ragnar Þór Ingólfsson

Er asni sem enga prófgráðu hefur en með kjánaskap sínum gleypir ekki við öllu sem forstjórarnir segja.

 

 

 

Hver svíkur hvern?

Það er ekki laust við að fari um mann kaldur hrollur þegar tryggingafélögin byrja. Áróðurinn fyrir stórfelldum iðgjaldahækkunum er byrjaður. Þetta er alveg fáránleg framsetning því að tryggingafélögin eru með eldklára tryggingastærðfræðinga sem "of" reikna þessa hluti og fleiri til, inn í hinar ýmsu formúlur sem verða svo að "iðgjaldi" sem alltaf verður hærra en bótagreiðslur. Ekki veitir þessum títtnefndu tryggingafélögum af samúð vegna þeirrar umræðu sem sprottið hefur upp m.a. vegna tekjutenginga skaðabóta osfrv.

Ekki fá þau samúð mína, enda skulu þau fara í aðra vasa eftir fjármagni til að borga fyrir tap á bréfabraski undanfarina ára.    

 

Fjórðungur vissi um svik